Με video clips χωρίς ιστορία και χωρίς χαρακτήρες όπου το σώμα, σε μια μορφή απαράλλαχτη, λεπτή, νεανική συνήθως λευκή και πάντα προκλητική είχε τον πρώτο λόγο και που το πρόσωπο υπήρχε απλά για να θολώνει σε δευτερεύοντα πλάνα. Σε μια περίοδο που το τι έχεις και το τι κάνεις, το που πας, το τι τρως μπορούσε να κρύψει αρκετά καλά το ποιός είσαι.
Δεν ξέρω αν ήταν στα 2000s που παρεξηγήθηκε… η ομορφιά αλλά αν μπορούσα θα την έψαχνα με ονοματεπώνυμο, σε κάθε πρόσωπο, θα την κοίταζα στα μάτια και ύστερα θα τις έγραφα τα παρακάτω.
Η ακαταμάχητη ομορφιά των 106 ετών και των tattoo με bamboo
Και αν ιδιαίτερα τα γυναικεία πρότυπα της ομορφιάς κάπου και κάπως βγήκαν σε λάθος δρόμο ποτέ δεν ήταν αργά να τα “δούμε” ακόμα και αν χρειάστηκε να βγούμε για λίγο… off road.
Και αν χρειάστηκαν δεκαετίες για να βάλουμε παντελόνια, άνετα ρούχα, νο οδηγήσουμε αυτοκίνητο και να δουλέψουμε αποφασίζοντας το πότε και εάν θέλουμε να κάνουμε παιδιά, φαίνεται πως έχουμε δρόμο όχι ως φύλλο αλλά σαν ανθρωπότητα ακόμα να διανύσουμε για να απαλλαγούμε από την κοινωνική μας μυωπία. Να αρχίσουμε να βλέπουμε την ομορφιά, όπου υπάρχει. Σε κάθε πρόσωπο, σε κάθε ιστορία σε κάθε βλέμμα που συναντά το δικό μας.
Και αν τα περιοδικά ακολουθούν τις τάσεις των “social” δεν είναι τυχαίο ότι επιτέλους είδαμε το εξώφυλλο της Vogue με την πανέμορφη γυναίκα από τις Φιλιππίνες, στην ζηλευτή ηλικία των 106 ετών και τα εντυπωσιακά tattoo στο σώμα της που η ίδια δημιουργεί με μια μορφή τέχνης γνωστή ως batok από την εφηβεία της με ξυλάκια μπαμπού, νερό και κάρβουνο. Ένα εξώφυλλο με τίτλο το όνομά της, Apo Whang-Od και υπότιτλο “Next of Skin. The beauty issue”.
Off road περιπέτειες χωρίς να χάνουμε το χιούμορ μας
Ωστόσο σήμερα μπορεί η συμπερίληψη που βρήκαμε off road, να τείνει να είναι η νέα νόρμα. Μια χιονοστιβάδα που συμπαρασύρει σε περίεργα μονοπάτια. Που στην δυναμική της παίρνει μαζί της τη λέξη “χοντρός” από τα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι και την αντικαθιστά με τη λέξη “τεράστιος” και που βάζει νόμους και φτιάχνει συνταγές για το πόση συμπερίληψη χαρακτήρων μπορεί να δημιουργήσει μια ταινία που να της αξίζει ένα όσκαρ.
Προσκολλημένοι στα μονοπάτια της μοντελοποίησης προσπαθούμε να βρούμε το δρόμο του κοινωνικού εκσυγχρονισμού χάνοντας και πάλι τα πρόσωπα. Όσο δεν υπάρχουν άνθρωποι με ονοματεπώνυμο και μοναδικές ιστορίες ζωής είμαστε καταδικασμένοι να χάνουμε το χιούμορ μας. Αυτό που με δύναμη 4×4 θα μας βγάλει από τις κοινωνικές λακκούβες.
Ας πορευτούμε συν-υπευθυνα αλλά ανάλαφρα και κυρίως μαζί με μάτια που δεν κοιτούν αλλά που μπορούν να βλέπουν την ομορφιά, όπου υπάρχει.