ανάγνωση
Η ανακύκλωση τροφίμων που φαντάζει κάτι νέο και κουλ που μας κάνει να ψάχνουμε ενδιαφέροντα tips, να τα εφαρμόζουμε και να μοιραζόμαστε τον τρόπο και τα αποτελέσματα τους με καμάρι, είναι στην ουσία ό,τι πιο διαχρονικό. Και ας το ξεχάσαμε στην πορεία.
Η κουλτούρα της ανακύκλωσης των τροφίμων είναι κάτι που ανέκαθεν ο άνθρωπος απλά ακολουθούσε αντί να πετά το φαγητό που του περίσσευε χωρίς καμία σκέψη και δισταγμό. Για την ακρίβεια στις περισσότερες προβιομηχανικές κοινωνίες ήταν σχεδόν αδιανόητο το να πετάξει κανείς περισσευούμενο φαγητό, μια μικρή ύβρις ενάντια στη φύση και τα καλούδια της και ακολούθως στον ανθρώπινο μόχθο.
Ο άνθρωπος αξιοποιούσε τα διατροφικά αγαθά με μεγάλη προσοχή και σύνεση όχι μόνο για οικονομικούς αλλά και για ηθικούς λόγους. Σε κάθε μέρος του κόσμου έχουν επινοηθεί πολυάριθμοι τρόποι ανακύκλωσης της τροφής, τεχνικές συντήρησης και αποθήκευσης των τροφίμων, ανάλογα με τον τόπο.
Αλλά και σε όλες κυριολεκτικά της εποχές. Ακόμα και στην αστική τάξη της Αναγέννησης και τις αριστοκρατικές αυλές της Ευρώπης που το άφθονο φαγητό ισοδυναμούσε με επίδειξη πλούτου και που τοποθετούνταν στο τραπέζι ακριβώς για αυτό το σκοπό. Η περίσσεια του φαγητού τάιζε το υπηρετικό προσωπικό και διοχετευόταν στην αγορά ως εμπόρευμα ανταλλαγής στους πάγκους των λεγόμενων αρλεκίνων του Παρισιού για παράδειγμα.
Οι σύγχρονες, ανεπτυγμένες κοινωνίες έχουν υπαχθεί στην καθημερινή σπατάλη άνευ προηγουμένου που όλοι γνωρίζουμε, της οποίας το εύρος πολλοί αδυνατούμε να το αντιληφθούμε, ειδικά αν δεν έχουμε πάρει μια γεύση από ντοκιμαντέρ όπως το Taste the Waste. Η ανακύκλωση τροφίμων είναι γενικώς μια ρευστή ιδέα για την οποία ως επί το πλείστων δεν αδιαφορούμε ακριβώς αλλά δεν ξέρουμε πως να σκεφτούμε ώστε να πράξουμε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση.
Σπατάλη προκύπτει στο επίπεδο του απλού καταναλωτή τόσο με το πέρας ενός γεύματος με το φαγητό που περισσεύει όσο και στην παρασκευή του, αλλά οι έξυπνες πρακτικές επαναχρησιμοποίησης διαχρονικά δε λείπουν όπως και οι παραδοσιακές συνταγές που επινοήθηκαν για τον λόγο αυτό, μεταξύ των οποίων, τα παντρεμένα όσπρια, το παστό χοιρινό και τα τουρσιά σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.
Ένα γαστρονομικό είδος αποταμίευσης χρημάτων και ένας ηθικός τρόπος ζωής
Έτσι τα λεγόμενα leftovers ή ακόμα χειρότερα τα αποφάγια, με τη χροιά που έχει η λέξη αυτή δυστυχώς στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία μπορούν να ευοδωθούν ως ένα γαστρονομικό είδος αποταμίευσης, ένα αγαθό που χρησιμοποιούμε εκ νέου ή που το βάζουμε προσωρινά στην άκρη για να το χαρούμε κάποια στιγμή στο μέλλον. Η ντροπή του να πετάξουμε φαγητό που προσωρινά έχει αντικατασταθεί από τη ντροπή του να το φυλάξουμε αν μη τι άλλο έχει έρθει ώρα να επαναπροσδιοριστεί.
Τα tips ανακύκλωσης δεκάδες για να ξεκινήσουμε από σήμερα. Από τις πίκλες που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει της μόδας, φτιάχνονται και διατηρούνται μέσα αποστειρωμένα βάζα και που ο τρόπος παρασκευής τους είναι πανεύκολος, έως τα βότανα που με την προσθήκη τζίντζερ, σκόρδου ή με φλούδες από εσπεριδοειδή καταψύχονται σε παγοθήκες για μαρινάδες, σούπες και λοιπές παρασκευές ή τα βατόμουρα και τα εσπεριδοειδή για προσθήκη στο νερό, σε κοκτέιλ και smoothies, μέχρι τα περισσεύματα από σαλάτες που με την προσθήκη μπαχαρικών, σκόρδου ή με λίγο τσίλι και λίγο μαγείρεμα σε σιγανή φωτιά φτιάχνουν νόστιμες σάλτσες.