Κάθε τόσο, συμμετέχω σε «εποικοδομητικούς» διαλόγους τόσο με στελέχη όσο και με επιχειρηματίες, δοκιμάζοντας τα όρια των αντοχών μου, οι οποίες–κάτω από κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να με είχαν προ πολλού εγκαταλείψει. Φαίνεται πώς η συνεχής εξάσκηση και η τριβή διατηρούν το ανοσοποιητικό μου σύστημα σε αξιοθαύμαστα επίπεδα.
Δεν θα μπορούσα να εξηγήσω διαφορετικά την ιώβεια υπομονή που επέδειξα όσο ήμουν παρών σε μια συνάντηση επιχειρηματία και των στελεχών του πριν λίγες εβδομάδες. Είναι απαραίτητο να σας πω ότι μου ζήτησε να μην αναμιχθώ καθόλου στη συζήτηση και απλώς να του δώσω feedback στο τέλος. Η λέξη «συνάντηση» δεν ανταποκρίνεται στη (νοσηρή) πραγματικότητα που βίωσα. Με ποια άλλη λέξη θα την αντικαθιστούσα; Ανταρτοπόλεμο, θέατρο του παραλόγου, τσίρκο, μαύρη κωμωδία, παρωδία επαγγελματικής συμπεριφοράς, συνδυασμό όλων αυτών; Απομόνωσα και μοιράζομαι μαζί σας ορισμένα μόνο σημεία (…που να χωρέσουν όλα) από την παράσταση που παραβρέθηκα και αφήνω πάνω σας τα συμπεράσματα.
Ο εν λόγω επιχειρηματίας (που είναι παράλληλα και ο CEO της επιχείρησης του) ανέθεσε στον εμπορικό του διευθυντή να πει, για λογαριασμό του, κάποια άσχημα νέα σε όλους τους ανθρώπους της εταιρείας επειδή: «Εγώ πλέον δεν μπορώ… κουράστηκα και απηύδησα». Θα ήταν παρών στη συνάντηση αλλά δεν θα έκανε κανένα σχόλιο. Ο εμπορικός αρνήθηκε –και έπραξε άριστα– και από εκεί και πέρα άρχισαν οι εχθροπραξίες. Τον χαρακτήρισε «άτολμο», «αναποφάσιστο» ότι «μόνο στα καλά βάζεις τον εαυτό σου μπροστά και όταν κάτι στραβώσει τότε κρύβεσαι…»
Στην συγκεκριμένη συνάντηση, ο επιχειρηματίας απέλυσε τον διευθυντή λογιστηρίου μπροστά σε όλους. Μετά από λίγο και αφού ο διευθυντής λογιστηρίου αποχώρησε από την αίθουσα, επανήλθε με τις δύο βοηθούς του οι οποίες ανακοίνωσαν, εν χορώ, ότι παραιτούνται άμεσα από την εταιρία. Εν συνεχεία ο επιχειρηματίας, διέκοψε την όποια κουβέντα για να γεμίσει ένα ποτήρι με ουίσκι (ή είσαι CEO ή δεν είσαι!) και δίνει εντολή στη γραμματέα του να του βρει καινούργιο λογιστή και βοηθούς. Όταν αυτή του απάντησε ότι δεν έχει ξανακάνει κάτι τέτοιο στο παρελθόν, ότι δεν έχει τη γνώση και την εμπειρία, την έδιωξε από τη συνάντηση.
Στη συνέχεια, μετά από λίγα λεπτά αφωνίας του και αφού είχε αδειάσει το πρώτο ποτήρι ουίσκι, ξεκίνησε ένα φιλοσοφικό μονόλογο διαρκείας για την ανάγκη να ατενίσουν το μέλλον με αισιοδοξία και ότι το μόνο που έπρεπε να κάνουν είναι να δημιουργήσουν επειγόντως μια νέα «επιθετική» στρατηγική (όπου κανένας δεν κατάλαβε τι εννοούσε και κανένας δεν είχε βεβαίως τη διάθεση να ρωτήσει). Το ανέθεσε στον διευθυντή marketing ο οποίος σαστισμένος έψαξε να βρει απεγνωσμένα τη ματιά του εμπορικού διευθυντή, μήπως και τον υποστηρίξει, αλλά δεν στάθηκε τυχερός αφού εκείνη τη στιγμή ο προϊστάμενός του κοιτούσε αφηρημένος (και παραιτημένος… να προσθέσω) έξω από το παράθυρο.
Κάποια στιγμή αργότερα, ο καλός μας επιχειρηματίας ζήτησε μια πρόβλεψη πωλήσεων για συγκεκριμένα προϊόντα από τον διευθυντή πωλήσεων ο οποίος του έδωσε τα νούμερα αλλά κάρφωσε τον διευθυντή παραγωγής –που παρακολουθούσε μέσω zoom– διότι θα μπορούσαν οι προβλέψεις να ήταν υψηλότερες αν υπήρχε μια δεύτερη βάρδια στο εργοστάσιο. Εν εξάλλω, ο επιχειρηματίας διέταξε (κυριολεκτικά όμως) τον διευθυντή παραγωγής να «κόψεις τον σβέρκο σου και να βρεις τρόπο για τη λειτουργία δεύτερης βάρδιας» και έκλεισε με δύναμη την οθόνη του laptop διακόπτοντας κάθε επικοινωνία μαζί του.
Η αυλαία έπεσε όταν ο επιχειρηματίας σηκώθηκε και είπε σε όλους: «Πάλι με συγχύσατε. Όλα εγώ πρέπει να τα κάνω επειδή είστε ανίκανοι…». Οι υπόλοιποι, όσοι είχαν απομείνει, σηκώθηκαν και έφυγαν χωρίς να ανταλλάξουν ούτε βλέμμα ούτε λέξη μαζί του.
Όταν έκλεισε η πόρτα πίσω τους, γέμισε το δεύτερο ποτήρι ουίσκι και με ρώτησε τι αποκόμισα από τη συζήτηση. Του έκανα νόημα να μου βάλει και μένα ένα ποτήρι –παρά το γεγονός ότι δεν είμαι λάτρης– και τον προϊδέασα ότι όσα θα άκουγε από μένα δεν θα του ήταν καθόλου ευχάριστα και ευοίωνα τόσο για τον ίδιο όσο και για την εταιρία του. «Είμαι όλος αυτιά» μου απάντησε. Και πραγματικά «τα άκουσε» κανονικά!