Eδώ δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω από το αναλύσουμε έναν λογαριασμό τηλεφώνου ή ενέργειας ενός μέσου νοικοκυριού ή μίας μικρής επιχείρησης. Το 30% του οφειλόμενου ποσού πηγαίνει προς τρίτους και αυτό για να μην κατηγορηθεί το ελληνικό Κράτος ότι χρηματοδοτεί ελληνικές επιχειρήσεις. Να σημειώσουμε ότι φόροι υπέρ τρίτων υπάρχουν και στα υπόλοιπα κράτη Ευρωζώνης, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Αλλά εκεί δεν ενσωματώνονται στους λογαριασμούς των πολιτών. Σε κάποιες χώρες επιβαρύνουν τις επιχειρήσεις και αυτές ποσοστιαία ως προς τον τζίρο τους. Το αντίτιμο των ‘τρίτων’ είναι ότι παρέχουν άμεσες υπηρεσίες στις επιχειρήσεις, τις οποίες δεν κοστολογούν επιπλέον. Έτσι οι φόροι υπέρ τρίτων δεν μεταφέρονται στο λειτουργικό κόστος ή το αντισταθμίζουν. Στην Ελλάδα, η επιβάρυνση των τιμολογίων με φόρους υπέρ τρίτων λειτουργεί εις βάρος του καταναλωτή και εκτινάσσει το κόστος παραγωγής αλλά και την τελική τιμή. Εάν, για παράδειγμα προσθέσετε πόσοι φόροι υπέρ τρίτων μπαίνουν στην τιμή του σουβλακιού θα δείτε ότι από τα 3,5 ευρώ περίπου, το 1,2-1,3 ευρώ προέρχονται από τους φόρους υπέρ τρίτων σε κάθε γραμμή της αλυσίδας. Από το ρεύμα του μαγαζιού, τις έκτακτες εισφορές και τα χαρτόσημα , στις έμμεσες επιβαρύνσεις των πρώτων υλών και στο τελικό προιόν.
Οι φόροι υπέρ τρίτων είναι άδικοι και πληθωριστικοί. Εάν περιορίζονταν κατά 30% ή άλλαζε ο τρόπος κατανομής τους, ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή θα μειωνόταν έντονα. Ή θα ήταν ελεγχόμενο άμεσα από τους επιχειρηματίες. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα έφτανε ο πληθωρισμός να παραμείνει στα επίπεδα του 3% όταν μειώνεται έντονα στην υπόλοιπη Ευρωζώνη.