Αυτή τη λέξη άκουσαν τα πολύπαθα αυτιά μου –και μάλιστα την επανέλαβε τρεις φορές σε μια δια ζώσης συνάντηση που είχε διάρκεια μικρότερη της μιας ώρας. Δαγκώθηκα, προσπάθησα να καταπιώ όχι μόνο τη φράση, αλλά τόσο την αμήχανη γλώσσα σώματος όσο και τον τρόπο σκέψης του συγκεκριμένου ατόμου. Ομολογώ ότι όχι μόνο δεν τα κατάφερα καθόλου αλλά έχασα τον αυτοέλεγχο για το οποίο συχνά υπερηφανεύομαι και άρπαξα τον άνθρωπο από τα μούτρα.
– Δεν μου λες Ντίνο; Εσύ δουλεύεις σε άλλη εταιρεία και αναφέρεσαι στη «διεύθυνση» λες και είναι κάποιο ξένο σώμα, ή βρίσκεται σε κάποιο διαφορετικό γαλαξία από τον δικό σου;
– Εργάζεσαι τριάντα χρόνια στην επιχείρηση και αισθάνεσαι ότι θα πρέπει να απευθυνθείς στη «Διεύθυνση» για ένα θέμα το οποίο δεν είναι σημαντικό και δεν έχει κανένα αντίκτυπο στο αν θα επιλυθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Εσύ δεν μπορείς να ενεργήσεις από μόνος σου, παίρνοντας την ευθύνη για τη συγκεκριμένη ενέργεια; Στο κάτω-κάτω της γραφής, φοράς και τον τίτλο του director. ‘H μήπως το ξέχασες;
– Επίσης, βλέπω ότι έχεις στείλει τουλάχιστον πέντε emails στη «Διεύθυνση» για το συγκεκριμένο θέμα. Χρειάζονται; Να σου θυμίσω ότι υπάρχει και τηλέφωνο ή ένας μικρός περίπατος δέκα μέτρων για να βρεθείς στο γραφείο της «διεύθυνσης» και να συνομιλήσετε σαν άνθρωποι;
– Και κάτι τελευταίο. Το συγκεκριμένο project έχει ανατεθεί στη Νάσια. Ωστόσο, δεν βλέπω να την κοινοποιείς σε κανένα email. Είναι σαν η ίδια να μην υπάρχει και να το έχεις πάρει όλο πάνω σου, αφαιρώντας τη δικαιοδοσία και την όποια πρωτοβουλία κινήσεων.
Πολλές από τις απαντήσεις που μου έδωσε ο Ντίνος ήταν αναμενόμενες και του δίνω κάποιο δίκιο. Λες και δεν γνώριζα ότι ο τίτλος του director και όλοι οι υπόλοιποι που έχουν πολλά άτομα στην εταιρεία είναι διακοσμητικοί. Λες και δεν γνώριζα ότι η «διεύθυνση» είναι συγκεντρωτική μέχρι το μεδούλι και το micromanagement ζει και βασιλεύει ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Αυτό δικαιολογεί απόλυτα γιατί ο CEO και συνιδιοκτήτης της εταιρείας είναι τόσο πνιγμένος και οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονται μετά από «εύλογο χρονικό διάστημα». Παραδοσιακή και οικογενειακή επιχείρηση, θα μου πείτε. Ακόμα και αν αυτό που προβάλλεται προς τα έξω φαίνεται να είναι πολύ σύγχρονο, ακόμα και αν τα οικονομικά της μεγέθη είναι υγιή, εντούτοις η εικόνα εντός είναι μιας εταιρείας σε ασπρόμαυρη ελληνική ταινία του 1960. Η νοοτροπία ελάχιστα, ως καθόλου, έχει αλλάξει παρά το γεγονός ότι πλέον έχουν αναλάβει τα παιδιά των δύο οικογενειών. Να μη ισχυριστώ ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Συντηρούν την παράδοση, τα παλιά πρότυπα, αναπαράγοντας το παρελθόν, έχοντας το αναγάγει σε best practice.
Αν η ευθυνοφοβία, η ανασφάλεια, ο συγκεντρωτισμός και η «ταξική διαφορά» του τύπου «η διεύθυνση και όλοι οι υπόλοιποι», με όλα τα παρωχημένα πρωτόκολλα επικοινωνίας, λήψης αποφάσεων, ανάθεσης και παρακίνησης, καθοδήγησης και ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού έδιναν τη θέση τους σε ένα σύγχρονο μοντέλο διοίκηση με διαφορετικές συμπεριφορές, η επιχείρηση θα μπορούσε να αποτελεί πρότυπο.
Κατά τα λοιπά, αυτό που διαβάζουμε στις τουαλέτες είναι:
Παρακαλούμε διατηρείτε το χώρο καθαρό.
Εκ της Διευθύνσεως (*)