Από την ανθρώπινη διάσταση του θέματος, πολλές φορές οι παλιότεροι νιώθουν πως απειλούνται – όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και συναισθηματικά. Ένας νέος άνθρωπος μπορεί να φέρει φρέσκια ενέργεια, ιδέες, ή ακόμα και να συνδεθεί πιο γρήγορα με άλλους, πράγμα που μπορεί να ταράξει τις υπάρχουσες “ισορροπίες”.
Από την οργανωσιακή διάσταση, η κουλτούρα onboarding και inclusion είναι κομβικής σημασίας. Αν μια επιχείρηση δεν έχει δομή και πρόθεση να εντάξει ενεργά τα νέα μέλη, αυτά θα μείνουν στο περιθώριο και το κόστος είναι μεγάλο — και για το ίδιο το άτομο, και για την ομάδα, και για την επιχείρηση μακροπρόθεσμα.
Γιατί να είναι κλειστή
Βλέποντας το από μια απόσταση, μπορεί κάποιος να διακρίνει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα (χωρίς να εμπλακούμε σε παράγοντες όπως ηλικία, φύλλο, σεξουαλικός προσανατολισμός ή ακόμα και γενιά):
1. Ποιος “αντιστέκεται” και γιατί:
Συχνά δεν είναι όλη η ομάδα “κλειστή”. Ίσως κάποια άτομα πιο έντονα. Είναι σημαντικό να δούμε αν αυτό έχει να κάνει με το status τους, την ανασφάλειά τους ή ακόμα και με το πώς έχουν βιώσει οι ίδιοι το δικό τους onboarding.
2. Ποιος “προσπαθεί” να ενταχθεί:
Ο νέος συνάδελφος πώς κινείται; Είναι ανοιχτός, διστακτικός, προσπαθεί να ενταχθεί ή περιμένει να τον εντάξουν; Καμιά φορά βλέπουμε και αλληλεπιδράσεις που μοιάζουν με “χορογραφία” – ποιος κάνει το βήμα, ποιος τραβιέται.
3. (και ίσως από τα πιο βασικά) Τι κάνει ή τι δεν κάνει η ηγεσία:
Το leadership έχει κομβικό ρόλο. Κι αν δεν έχει μπει σε διαδικασία ενδυνάμωσης της ένταξης, πολλές φορές η κουλτούρα μένει “κλειστή”.
4. Η σιωπηρή “γλώσσα” του περιβάλλοντος:
Μικρές χειρονομίες, ποιον καλούν για καφέ, ποιον ρωτούν για feedback, ποιος κάθεται πού στο lunch break. Όλα λένε ιστορίες και δείχνουν πράγματα για τον καθένα μας.
Η αρχή
Και ξαφνικά εμφανίζεται ένας συνάδελφος που πάει τη ‘’σιωπή’’ και κάνει πράγματα για να τον καλωσορίσει. Άτομα που “σπάνε” τη σιωπηλή αντίσταση συνήθως:
- Έχουν ενσυναίσθηση σε υψηλό βαθμό: μπορεί να “διαβάζουν” ότι κάποιος νιώθει εκτός, και αυτό τους ενοχλεί. Δεν τους αφήνει αδιάφορους.
- Αναγνωρίζουν τη δύναμη των μικρών κινήσεων : δεν περιμένουν την “πολιτική ένταξης” της εταιρείας. Λένε ένα “έλα να κάτσεις μαζί μας”, ένα “αν θες, πες μου αν χρειαστείς κάτι”, και αυτό αρκεί πολλές φορές για να ξεκινήσει το λιώσιμο του πάγου.
- Δεν φοβούνται την κριτική των υπολοίπων : ίσως επειδή είναι σταθεροί στην ταυτότητά τους ή γιατί δεν τους νοιάζει να φανούν “διαφορετικοί”.
- Βλέπουν πέρα από το τώρα: καταλαβαίνουν και αντιλαμβάνονται ότι η δυναμική της ομάδας χτίζεται με πράξεις, όχι με ευχές. Αν δεν κάνεις χώρο για τον άλλον, ποτέ δεν θα γίνει μέρος.
Η αιτία
Τις περσσότερες φορές τους κινητοποιεί:
- Μια προσωπική εμπειρία (ίσως ήταν κι εκείνοι κάποτε “οι καινούριοι” που δεν ένιωσαν ευπρόσδεκτοι).
- Μια αξία (πχ “Όλοι αξίζουν μια ευκαιρία”, ή “η ομάδα λειτουργεί καλύτερα όταν χωράει τους πάντες” κτλ)
- Ένα εσωτερικό κίνητρο (ίσως να θέλουν να είναι εκείνοι που φέρνουν σύνδεση. Που κρατάνε μια κουλτούρα “ζωντανή”)
Καμιά φορά δεν είναι ούτε ιδεολογικό ούτε στρατηγικό. Είναι κάτι απλό: ένας άνθρωπος βλέπει άλλον άνθρωπο και λέει “ας του δείξω ότι δεν είναι μόνος”.