Η Εύα Κοτανίδη με λιτά μέσα, χωρίς περιττά στολίδια εστιάζει στο πρόσωπο, στη φωνή, στο βλέμμα της Dalida στην παράσταση που επανέρχεται από τις 16 Οκτωβρίου 2025 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, για να αφηγηθεί το της ταξίδι στη ζωή μιας γυναίκας που έζησε στα άκρα, ανάμεσα στη δόξα και τη μοναξιά, στη σκηνή και τη σιωπή, στο φως και τη σκιά.
Ενώ σήμερα φιλοξενούμε την Εύα Κοτανίδη στo Culture Hub by epixeiro.gr για να μας μιλήσει τόσο για την ίδια όσο για την γυναίκα αλλά και για την παράσταση “Dalida”.
“Ως γυναίκα, η Dalida υπήρξε ένα πλάσμα πολυδιάστατο. Από τη μια, μια διεθνής σταρ με γοητεία, λάμψη και επιτυχία – από την άλλη, μια γυναίκα που πάλευε με τη μοναξιά, με τις προσωπικές απώλειες, με το αβάσταχτο βάρος της ευαισθησίας της. Με συγκινεί το πως, σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν πάντα χώρο να εκφράσουν την πληρότητα του εαυτού τους, εκείνη τόλμησε να δείξει την αδυναμία της, να μιλήσει για τον έρωτα, για την απόγνωση, για την ανάγκη να αγαπηθεί.”
Πείτε μας αρχικά δυό λόγια για εσάς, για το που σας βρίσκουμε σήμερα, τα πιο πρόσφατα επαγγελματικά σας νέα αλλά και λίγα λόγια σχετικά με το τωρινό σας εγχείρημα.
Σήμερα με βρίσκετε σε μια περίοδο δημιουργίας και έντονης δουλειάς. Η πιο πρόσφατη θεατρική μου αγωνία – και χαρά – είναι η επανάληψη της παράστασης: “Dalida.Τραγουδώντας μέχρι το τέλος”, ένα εγχείρημα που κουβαλά μέσα του μουσική, θέατρο και βιογραφία, δεμένα όλα σε μια προσωπική ματιά πάνω στη ζωή και τον μύθο αυτής της σπουδαίας γυναίκας.
Η παράσταση ξεκίνησε τη διαδρομή στο τέλος του 2021 και συνεχίζει ως σήμερα γιατί έχει γνωρίσει μεγάλη αγάπη από το κοινό. Πέρσι παρουσιάσαμε με τον συνεργάτη μου και σκηνοθέτη Σωτήρη Καραμεσίνη τη θεατρική διασκευή του βιβλίου της απόλυτης λογοτεχνικής περσόνας Virginie Despentes :“Cher connard” (Αγαπητέ Μαλάκα) στο θέατρο μικρό Γκλόρια αλλά και μια μουσικοθεατρική παράσταση βασισμένη σε γαλλικά τραγούδια και κείμενα της Duras και ποιήματα του Prevert στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Τι σημαίνει για εσάς η “Dalida”, τόσο ως παράσταση όσο και ως γυναίκα αλλά και τι ενδεχομένως θα θέλατε να γνωρίζουμε για εκείνη πριν δούμε την παράσταση;
Για μένα η Dalida είναι μια τεράστια πρόκληση αλλά και μια συγκινητική συνάντηση. Ως παράσταση είναι η ευκαιρία να αφηγηθώ μια ζωή γεμάτη αντιφάσεις, μουσικές και πάθη, να ενώσω τη δική μου φωνή με μια φωνή που άφησε ανεξίτηλο σημάδι σε γενιές oλόκληρες.
Ως γυναίκα, η Dalida υπήρξε ένα πλάσμα πολυδιάστατο. Από τη μια, μια διεθνής σταρ με γοητεία, λάμψη και επιτυχία – από την άλλη, μια γυναίκα που πάλευε με τη μοναξιά, με τις προσωπικές απώλειες, με το αβάσταχτο βάρος της ευαισθησίας της. Με συγκινεί το πώς, σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν πάντα χώρο να εκφράσουν την πληρότητα του εαυτού τους, εκείνη τόλμησε να δείξει την αδυναμία της, να μιλήσει για τον έρωτα, για την απόγνωση, για την ανάγκη να αγαπηθεί.
Πριν δει κάποιος την παράσταση, θα ήθελα να γνωρίζει πως πίσω από τα φώτα της σκηνής και τις χιλιάδες θαυμάστριες και θαυμαστές, υπήρχε μια γυναίκα βαθιά ανθρώπινη, που δεν φοβήθηκε να δείξει τις ρωγμές της. Και ίσως εκεί κρύβεται η μεγαλύτερη κληρονομιά της: ότι μας επιτρέπει να δούμε την ομορφιά και τη δύναμη που κρύβεται ακόμα και μέσα στον πόνο και την ευθραυστότητα. Παρά τη λάμψη και τη δόξα, κουβαλούσε μέσα της μια μοναξιά σχεδόν ποιητική.
Η ζωή στα άκρα πoυ έζησε η Dalida πιστεύετε ότι εντείνει τη ματιά μας στην αναζήτηση της αλήθειας και πώς αυτό το δίπολο λειτουργεί στην περίπτωσή της;
Απόλυτα. Η Dalida δεν γνώρισε μισά μέτρα. Οι επιλογές της – επαγγελματικές και προσωπικές – ήταν πάντα ακραίες, συχνά οριακές. Μέσα από αυτό το «στα άκρα» όμως φανερώνεται η δίψα της για αλήθεια. Και αυτή η ένταση, αυτή η πάλη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, είναι που την κάνει σήμερα τόσο ζωντανή στη μνήμη μας.
Γνωρίζουμε ότι το τραγούδι, όμοια με τη ζωή της Dalida, μέσα από λόγια αλλά και από σιωπές μπορεί να εκφράσει τα πάντα. Θα θέλατε να μας πείτε όμως δυο λόγια για το “Τραγουδώντας μέχρι το τέλος…” του τίτλου της παράστασης;
Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος. Είναι από το τραγούδι της Dalida: “Mourrir sur scene” που σημαίνει “Να πεθάνω πάνω στη σκηνή” και ο στίχος συνεχίζει “τραγουδώντας μέχρι το τέλος”. Η Dalida έδωσε τα πάντα στο τραγούδι και στην καριέρα της. Για μένα αυτό είναι ένα μήνυμα δύναμης αλλά και τραγικότητας. Το τραγούδι ήταν η ανάσα της, το καταφύγιο της, αλλά και το αποχαιρετιστήριο δώρο της στον κόσμο.
Υπάρχουν ενδεχομένως μελλοντικά σχέδια ή προσδοκίες που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
Αυτή τη στιγμή όλη μου η ενέργεια είναι στραμμένη στη Dalida. Ωστόσο, ετοιμάζουμε – παράλληλα – με τους συνεργάτες μου μια μουσικοθεατρική παράσταση που θα ανέβει στο τέλος του Γενάρη 2026 στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά αλλά και ένα έργο του Βασίλη Κατσικονούρη που θα παρουσιαστεί το Μάιο του 2026. Φοβάμαι πως δε μπορώ να δώσω άλλα… spoiler. Στόχος μου είναι κάθε επόμενο βήμα να έχει την ίδια αλήθεια και το ίδιο πάθος με αυτό που κάνω τώρα.