Περίεργοι, παράξενοι και αστείοι φόροι

1. Φόρος Παραθύρων (Αγγλία, 1696-1851)

Ο Φόρος Παραθύρων θεσπίστηκε στην Αγγλία και την Ουαλία το 1696 επί Βασιλέως Γουλιέλμου Γ’ και αργότερα στη Σκωτία το 1748. Η λογική ήταν η προσπάθεια να επιβληθεί φόρος ανάλογα με την ευημερία του φορολογούμενου, αποφεύγοντας τη σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση που περιέβαλλε την ιδέα του φόρου εισοδήματος.

Το μέτρο αποτελούνταν από δύο μέρη, ένα σταθερό τέλος κατοικίας δύο σελινίων και έναν μεταβλητό φόρο (4 σελίνια για 10-19 παράθυρα, 8 σελίνια για 20+ παράθυρα).

Οι οικονομικές στρεβλώσεις ήταν άμεσες, οι ιδιοκτήτες έκλειναν παράθυρα για να μην πληρώσουν φόρο, με αποτέλεσμα τη μείωση του φωτισμού και του εξαερισμού (είχαν ζέστη όμως). Αυτό οδήγησε σε ιδιαίτερα άθλιες συνθήκες για τους φτωχούς και ενίσχυσε τη διάδοση ασθενειών. Ο όρος «daylight robbery» (ληστεία μέρα μεσημέρι) προέρχεται από αυτόν τον φόρο.

Ορισμένοι ιατροί της εποχής υπέβαλαν στο Κοινοβούλιο το 1846 αναφορές , υποστηρίζοντας ότι ο φόρος ήταν «άκρως επιζήμιος για την υγεία». Αυτή η εκστρατεία οδήγησε στην οριστική κατάργησή του το 1851.

2. Φόρος Γενειάδας (Ρωσία, 1705-1772)

Μετά την περιοδεία του στη Δυτική Ευρώπη, ο Τσάρος Μέγας Πέτρος εισήγαγε φόρο επί των γενειάδων το 1698 για να εκσυγχρονίσει τη Ρωσία. Οι άνδρες έπρεπε να κουβαλούν ένα διακριτικό (бородовой знак) που έδειχνε ότι είχαν πληρώσει τον φόρο γενειάδας τους (δείτε την παραπάνω εικόνα). Η αστυνομία μπορούσε να ξυρίσει βίαια όσους δεν είχαν το διακριτικό. Αυτή η πρακτική μου θυμίζει τον δικό μας νόμο 4000/1958 περί τεντυμποισμού…

Τα ποσά

Ο φόρος απέφερε περίπου 3.500 ρούβλια ετησίως από 70-80 πληρωτές.

Διακριτικό (бородовой знак): Χάλκινο ή αργυρό νόμισμα που έφερε ο φορολογούμενος

Το φόρο τον κατήργησε το 1772 η Αικατερίνη η Μεγάλη Τσαρίνα για λόγους που δεν μπορώ να κατανοήσω.

Τελετουργικές Κηδείες Γενειάδων
Σε ορισμένες πόλεις, οι κάτοικοι διοργάνωναν ψεύτικες κηδείες για τις κομμένες γενειάδες τους, πλήρεις με μικροσκοπικά φέρετρα για τις τρίχες ως μια μορφή θεατρικής διαμαρτυρίας.
 

3. Φόρος Καπέλων (στην πραγματικότητα χαρτόσημο) (Αγγλία, 1784-1811)

Επίσημη ονομασία “Hat Tax” ή “Hat Duty” (Φόρος Καπέλων ή Τέλος Καπέλων).
Προφανώς την περίοδο εκείνη στην Μεγάλη Βρετανία είχαν εξαντλήσει άλλες πηγές φόρων και κάποιος σκέφτηκε να επιβάλει τέλος (χαρτόσημο) στα ανδρικά καπέλα.
Ο φόρος εισήχθη κατά τη διάρκεια της πρώτης κυβέρνησης του William Pitt the Younger (Πίττ του Νεότερου), ο οποίος υπήρξε Πρωθυπουργός και Υπουργός Οικονομικών. Ο Pitt εισήγαγε 17 νέους φόρους κατά τη θητεία του (μερικούς από τους οποίους θα δούμε παρακάτω) περισσότερους από οποιονδήποτε άλλο Υπουργό Οικονομικών πριν ή μετά από αυτόν.
Το τέλος  είχε σχεδιαστεί για να αυξήσει τα έσοδα με τρόπο που να αντιστοιχεί στον σχετικό πλούτο του ατόμου. Το τέλος κυμαινόταν από 3 πένες για καπέλα κόστους κάτω από 4 σελίνια έως 2 σελίνια για καπέλα αξίας άνω των 12 σελινίων. Απόδειξη πληρωμής ήταν η σφραγίδα εσόδων που επικολλιόταν στην επένδυση του καπέλου (δείτε την παραπάνω εικόνα). 

Δυστυχώς η αγγλική ΑΑΔΕ δεν μπορούσε εύκολα να εισπράξει τον φόρο αυτό καθώς όλοι έβρισκαν κάποιο τρόπο να φοροαποφύγουν. Οι κατασκευαστές μάλιστα μετονόμαζαν τις δημιουργίες τους για να αποφύγουν τον νομικό ορισμό του «καπέλου».
Ως αντίδραση, ο φόρος επεκτάθηκε το 1804 για να συμπεριλάβει οποιαδήποτε «κάλυψη κεφαλής».
Η θανατική ποινή προβλεπόταν για τους παραχαράκτες των σφραγίδων εσόδων και υπάρχει μια τεκμηριωμένη περίπτωση του John Collins που το 1798 συνελήφθη με πλαστογραφημένη πλάκα εκτύπωσης και καταδικάστηκε σε θάνατο για πλαστογραφία σφραγίδων καπέλων.
 

4. Φόρος ρολογιών 1797-1798

Ο  William Pitt the Younger ως γνήσιος φορομπήχτης της εποχής, δεν θα μπορούσε να αφήσει εκτός φορολογικής επιβάρυνσης τα ρολόγια. Ο Φόρος επί Ρολογιών και Χρονομέτρων του 1797 (37 Geo.3 c.108) αποτελεί μία από τις πιο σύντομες και καταστροφικές φορολογικές νομοθεσίες στη βρετανική ιστορία. Εισήχθη  για τη χρηματοδότηση των Γαλλικών Επαναστατικών Πολέμων και αυτός, αλλά καταργήθηκε μόλις εννέα μήνες μετά την εφαρμογή του λόγω της καταστροφικής επίδρασης στη βρετανική ωρολογοποιία.

Η δομή του φόρου περιλάμβανε ετήσιες χρεώσεις ανάλογα με τον τύπο του ρολογιού:

Η οικονομική καταστροφή της ωρολογοποιίας

Οι συνέπειες υπήρξαν άμεσες και καταστροφικές. Σύμφωνα με τον Stephen Dowell στο έργο “A History of Taxation and Taxes in England” (1888, Τόμος III, σελ. 272-275), η παραγωγή ρολογιών μειώθηκε κατά 50% μέσα σε ένα έτος, ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι στον κλάδο της ωρολογοποιίας μετανάστευσαν. Η Worshipful Company of Clockmakers του Λονδίνου υπέβαλε στοιχεία στο Κοινοβούλιο τεκμηριώνοντας ότι ο φόρος “κατέστρεφε το εμπόριό τους”.

Η αντίδραση του κοινού ήταν μαζική αποφυγή. Οι πολίτες έκρυβαν ή κατέστρεφαν τα ρολόγια τους, υπέβαλλαν ψευδείς δηλώσεις, και αντάλλασσαν χρυσά ρολόγια με φθηνότερα μεταλλικά για μείωση του φόρου. Το σύστημα δηλώσεων (δεν ήταν το taxis)  κατέρρευσε λόγω γενικευμένης μη συμμόρφωσης.
Η κατάργηση ήρθε τον Απρίλιο 1798, μόλις εννέα μήνες μετά την εφαρμογή,  καθιστώντας τον τον πιο βραχύβιο από τους 17 φόρους του William Pitt .
Αντικαταστάθηκε από φόρο επί αρματικών συμβόλων (coats of arms), ο οποίος απέφερε έσοδα  £45.000 τον πρώτο χρόνο και διατηρήθηκε έως το 1944.
 

5.  Φόρος (τέλος) Ζαριών (Dice Duty) 1711–1862

Ο φόρος ζαριών εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής (1701–1714) και απέφερε εισπράξεις  £4 εκατομμυρίων ετησίως, ποσό αστρονομικό για την εποχή το οποίο ώθησε την κυβέρνηση να φορολογήσει οτιδήποτε σχετιζόταν με την αναψυχή.
Κάθε μεμονωμένο ζάρι απαιτούσε φυσική φορολογική σφραγίδα με το βασιλικό μονόγραμμα “GR” (Georgius Rex).
Ο Νόμος Χαρτοσήμου του 1765 όρισε τον φόρο ζαριών στα 10 σελίνια ανά ζευγάρι, ποσό ισοδύναμο με περίπου £60-70 σε σημερινή αγοραστική αξία.  Η επιβάρυνση αυτή έκανε τα αφορολόγητα ζάρια εξαιρετικά ελκυστικά για λαθρέμπορους και πλαστογράφους.

Ένας δημοφιλής θρύλος της εποχής ισχυρίζεται ότι στις λέσχες τζόγου απασχολούσαν άτομα των οποίων η δουλειά ήταν να καταπίνουν τα ζάρια κατά τη διάρκεια αστυνομικών εφόδων, καταστρέφοντας τα αποδεικτικά στοιχεία.
Οι εργαζόμενοι αυτοί ήταν δηλαδή κάτι σαν τον σημερινό αυτοφοράκια, με στομαχικές διαταραχές όμως από την κατάποση ζαριών!

6. Φόρος (τέλος χαρτοσήμου στην πραγματικότητα) Ημερολογίων (Almanac Tax): 1711–1834

Ο φόρος ημερολογίων θεσπίστηκε με τον Νόμο Χαρτοσήμου 1712 (του γνωστού pitt), στοχεύοντας να εμποδίσει δημοσιεύματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν “μίσος και περιφρόνηση για την Κυβέρνηση”.
Ο φόρος έφτασε τα δεκαπέντε πένες ανά αντίτυπο στο αποκορύφωμά του. Δεν επιβάλλονταν μόνο στα ημερολόγια αλλά και στις εφημερίδες και στις διαφημίσεις καθώς και στα ζάρια (όπως είδαμε πιο πάνω) και στα τραπουλόχαρτα όπως θα δούμε πιο κάτω.
Τα ημερολόγια της εποχής αυτής δεν ήταν απλά ημερολόγια. Είχαν αστρολογικές προβλέψεις, πρακτικές πληροφορίες (παλίρροιες, πανηγύρια, κλπ).

7. Φόρος Γαντιών (Glove Tax) : 1785–1794

Ο φόρος γαντιών ήταν και αυτός ένας από τους φόρους που εισήγαγε ο William Pitt.
Ο φόρος γαντιών απέφερε ετήσια έσοδα £50.000, αλλά μέχρι το 1791 οι εισπράξεις έφτασαν μόλις £6.000!

Κλιμακωτό Σύστημα Φορολόγησης
-1 πένα για γάντια αξίας έως 10 πένες
-2 πένες για γάντια αξίας 10-15 πένες
-3 πένες για γάντια αξίας άνω των 15 πενών

Μηχανισμός Είσπραξης
Ο φόρος βάρυνε τον λιανοπωλητή, όχι τον καταναλωτή. Κάθε ζευγάρι γάντια έπρεπε να φέρει φορολογική σφραγίδα στο δεξί γάντι. Οι έμποροι έπρεπε να αποκτήσουν άδεια και να αναρτήσουν πινακίδα “Dealer in Gloves” αλλιώς κινδύνευαν με πρόστιμο £20 για όσες πωλήσεις έκαναν χωρίς σφραγίδα

Η εφημερίδα Public Advertiser του 1791 για να σχολιάσει χιουμοριστικά τον φόρο ανέφερε: “Ένας νεαρός άνδρας, με τα χέρια στις τσέπες των γαντιών του, πάτησε φλούδα μήλου, έπεσε πάνω σε κυρία, την έριξε, και έσπασε τους αγκώνες του—Το να φοράς τα χέρια στις τσέπες είναι να ανατρέπεις τον Φόρο Γαντιών του κυρίου Pitt!”

Τον Μάρτιο 1794 ο φόρος καταργήθηκε – η κυβέρνηση παραδέχτηκε ότι ήταν ανεφάρμοστος.

8. Φόρος (χαρτόσημο και αυτό) Πούδρας Περούκας (Αγγλία, 1795-1869)

Ο φόρος επιβλήθηκε το 1795 σε αρωματικές πούδρες που έβαζαν άνδρες και γυναίκες στις περούκες τους, οδηγώντας σε δραματική μείωση της δημοτικότητας των περουκών. Το ποσό του φόρου ήταν £1.1.0 (μία γκινέα) ετησίως.
Αυτό που φορολογούνταν δεν ήταν η ίδια η πούδρα, αλλά το δικαίωμα χρήσης της μέσω ενός συστήματος ετήσιων πιστοποιητικών (πού να υπήρχε τότε και o ΟΟΣΑ με τους ορισμούς του για τα δικαιώματα!).

Οι πολίτες έπρεπε να επισκεφθούν ένα γραφείο χαρτοσήμου, να καταχωρίσουν το όνομα και τη διεύθυνσή τους, και να πληρώσουν για ένα ετήσιο πιστοποιητικό. Οι λίστες των κατόχων πιστοποιητικών αναρτώνταν δημόσια στις πόρτες των ενοριακών εκκλησιών.
Και αυτός ο φόρος εισήχθη από τον Πρωθυπουργό William Pitt τον Νεότερο κυρίως για τη χρηματοδότηση των Ναπολεόντειων Πολέμων, με δευτερεύοντα σκοπό όμως την αντιμετώπιση της κρίσης σιταριού 1794-1796 (η πούδρα κατασκευαζόταν από άμυλο σιταριού).
Ο πλήρης επίσημος τίτλος της νομοθεσίας ήταν: «An Act for granting to His Majesty a Duty on Certificates issued for using Hair Powder» (Νόμος για τη χορήγηση στην Αυτού Μεγαλειότητα Φόρου επί Πιστοποιητικών που εκδίδονται για χρήση Πούδρας Μαλλιών).

Το πεδίο εφαρμογής του νόμου ήταν εξαιρετικά ευρύ. Κάλυπτε τόσο την πούδρα για περούκες όσο και την πούδρα για φυσικά μαλλιά. Ουσιαστικά κάθε είδος σκόνης που χρησιμοποιείτο ως στοιχείο της ενδυμασίας. Το κείμενο του νόμου διευκρίνιζε ρητά: «κάθε είδος ή σύνθεση πούδρας που θα χρησιμοποιείται ή θα φοριέται από οποιοδήποτε πρόσωπο ως στοιχείο της ενδυμασίας του, με οποιοδήποτε όνομα και αν διακρίνεται, θα θεωρείται Πούδρα Μαλλιών».

Εξαιρέσεις από τον φόρο
Ο νόμος περιλάμβανε εκτεταμένο κατάλογο εξαιρέσεων:
– Η βασιλική Οικογένεια και οι υπηρέτες τους
– Οι Κληρικοί με εισόδημα κάτω των £100 ετησίως
– Οι Στρατιωτικοί: ιδιώτες στρατιώτες, πυροβολητές, ναύτες, μηχανικοί, υπαξιωματικοί, ανθυπολοχαγοί, αξιωματικοί του ναυτικού κάτω του βαθμού του κυβερνήτη, εθελοντές, πολιτοφύλακες, φρουροί εσωτερικής άμυνας (fencibles)
– Οι Πατέρες με περισσότερες από δύο ανύπαντρες κόρες: μπορούσαν να αγοράσουν δύο πιστοποιητικά που κάλυπταν όλες τις κόρες τους
– Οικιακοί υπηρέτες: ο κύριος του σπιτιού μπορούσε να αγοράσει ένα πιστοποιητικό που κάλυπτε πολλούς υπηρέτες

Η εξαίρεση για τις κόρες προέκυψε από κοινοβουλευτική συζήτηση, όπου βουλευτές υποστήριξαν ότι οι κύριοι με πολλές κόρες «δεν θα κατάφερναν να τις παντρέψουν αν δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά όλα τα πιστοποιητικά πούδρας».

9. Φόρος (τέλος χαρτοσήμου και αυτό στην πραγματικότητα) Τραπουλόχαρτων (Αγγλία, 1711-1960)

Ο φόρος σε τραπουλόχαρτα εισήχθη αρχικά τον 16ο αιώνα αλλά αυξήθηκε δραματικά το 1710, οδηγώντας σε ευρεία πλαστογράφηση για την αποφυγή φόρων. Αρχικά ήταν 6 πένες ανά πακέτο.

Από το 1765, το Stamp Office τύπωνε επίσημους Άσσους Μπαστούνι με σφραγίδες τέλους. Το διάσημο σχέδιο «Old Frizzle» εμφανίστηκε το 1828 όταν το τέλος ανέβηκε σε 1 σελίνι. Ο φόρος καταργήθηκε με τον Finance Act 1960.

Ιστορική εξέλιξη του φόρου
1615-1711: Πρώιμη περίοδος
Ο Ιάκωβος Α’ εισήγαγε φόρο 5 σελίνια ανά gross (144 πακέτα) εισαγόμενων τραπουλόχαρτων Histories

1712-1765: Χειροποίητες σφραγίδες
Από το 1712 έως περίπου το 1718, η σφραγίδα τοποθετούνταν σε οποιοδήποτε χαρτί, αλλά στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ο Άσσος Μπαστούνι (πιθανώς επειδή ήταν το χαρτί στην κορυφή)

1765-1828: Επίσημοι Άσσοι Μπαστούνι
Το 1765, ο Άσσος Μπαστούνι τυπώθηκε από το Stamp Office με σχέδιο που έδειχνε ότι ο φόρος είχε πληρωθεί, ενσωματώνοντας τη βασιλική σφραγίδα
Ο κατασκευαστής δεν επιτρεπόταν να φτιάξει δικό του Άσσο Μπαστούνι. Οι πλαστογράφηση τιμωρούταν με τι άλλο συνηθισμένο στην εποχή εκείνη… θάνατο!

1828-1862: “Old Frizzle”
Το 1828, για να αντιμετωπισθεί η ευρεία φοροδιαφυγή, ο φόρος μειώθηκε σε 1 σελίνι και χρεώθηκε σε επίσημα τυπωμένους Άσσους με ακόμη πιο περίπλοκο σχέδιο
Οι Άσσοι και τα περιτυλίγματα τυπώνονταν από την Perkins Bacon εκ μέρους των Commissioners of Stamps. Αυτός ο Άσσος ήταν γνωστός ως “Old Frizzle” και έμοιαζε με χαρτονόμισμα.

Κατάργηση 1960. Στη συζήτηση στη Βουλή, ο Υπουργός Οικονομικών είπε: “Προτείνω την κατάργηση, ριζικά, ενός φόρου που είναι καθαγιασμένος από 249 χρόνια ύπαρξης”

10. Φόρος Τούβλων (Αγγλία, 1784-1850)

Το 1784, η Αγγλία που όπως είδαμε μέχρι τώρα είχε μια παράδοση στους περίεργους φόρους, επέβαλε φόρο στα τούβλα. Οι κατασκευαστές άρχισαν να χρησιμοποιούν μεγαλύτερα τούβλα (και επομένως λιγότερα) για να πληρώνουν λιγότερο φόρο. Η κυβέρνηση αντέδρασε επιβάλλοντας μεγαλύτερο φόρο σε μεγαλύτερα τούβλα.

Αρχικοί συντελεστές: 2σ 6π ανά 1.000 τούβλα, 3σ ανά 1.000 απλά κεραμίδια, 8σ ανά 1.000 κεραμίδια κορυφογραμμής. Ο φόρος επιβαλλόταν στα φρεσκοκατασκευασμένα τούβλα ή κεραμίδια πριν ψηθούν (καίγονταν σε κλίβανο για να γίνουν ανθεκτικά). Το εσωτερικό των καλουπιών από τούβλα σημαδεύτηκε με τη λέξη «ειδικός φόρος κατανάλωσης» για να εντυπωθεί το τούβλο.

Όπως οι περισσότεροι φόροι, ο φόρος επί των τούβλων αυξήθηκε σταδιακά και έφτασε στο επίπεδο των 5 σελίνια και 10 πένες ανά 1000 τούβλα το 1805. Για να μειώσουν το κόστος του φόρου επί των τούβλων, οι κατασκευαστές άρχισαν να αυξάνουν το μέγεθος των τούβλων τους, μέχρι το μέγιστο των 11 ιντσών × 5 ιντσών × 3 1⁄2 ιντσών. Ο Joseph Wilkes στο Measham του Leicestershire κατασκεύαζε τούβλα διπλού μεγέθους που ονομάζονταν τούβλα Jumb ή Gob, και τα χρησιμοποίησε για την κατασκευή πολλών κτιρίων στο Measham.

Για να αποτραπεί η φοροδιαφυγή μέσω υπερμεγέθων τούβλων, ο Excise Act 1803 περιόρισε τις διαστάσεις στα 10″ × 5″ × 3″.
Στην χώρα μας και στις μέρες μας ένας τέτοιος φόρος θα είχε μεγάλη επιτυχία καθώς έχουμε πληθώρα «τούβλων». Ωστόσο θα ήταν δύσκολο να τον ψηφίσουν κάποια από αυτά τα «τουβλα»… 

11. Φόρος Σαπουνιού (Αγγλία, 1712-1853)

Η Μεγάλη Βρετανία εφάρμοσε φόρο σαπουνιού το 1712 σε αυτό που θεωρούσε είδος πολυτελείας για την εποχή. Ο φορολογικός νόμος του φόρου αυτού ήταν ο ίδιος που επέβαλε φόρο σε ορισμένα αγαθά που ανέφερα παραπάνω (ζάρια, τραπουλόχαρτα κ.λπ.)
Η καθαριότητα μετά την επιβολή του φόρου έγινε σχεδόν απαγορευτική για τον πληθυσμό μέχρι την κατάργηση του φόρου το 1853.

Ο φόρος σαπουνιού ήταν σημαντική πηγή εσόδων για την κυβέρνηση, αποφέροντας έσοδα ισοδύναμα με τα σημερινά έσοδα από τον φόρο αλκοόλ (περίπου 8 δισεκατομμύρια λίρες σε σημερινές αξίες). Η διαδικασία παρασκευής σαπουνιού επιτηρούνταν στενά από υπαλλήλους του φόρου κατανάλωσης (Excise Officers), οι οποίοι διασφάλιζαν ότι ο εξοπλισμός των σαπωνοποιών παρέμενε κλειδωμένος όταν δεν επιβλεπόταν.

Ο φόρος σαπουνιού ανάγκασε πολλούς σαπωνοποιούς να εγκαταλείψουν τη χώρα. Πολλοί μετανάστευσαν σε χώρες όπως η Ιρλανδία, όπου το σαπούνι ήταν απαλλαγμένο από φόρο. Επιπλέον, ο φόρος οδήγησε σε εκτεταμένο λαθρεμπόριο σαπουνιού.

Υπήρχε μια αξιομνημόνευτη σάτιρα στο κορυφαίο μεσοαστικό σατιρικό περιοδικό Punch, από τον σκιτσογράφο Harry Furniss (“Good advertisement”, 26 Απριλίου 1884, σ.26).
Ένας αλήτης γράφει μια επιστολή με τη δική του “σύσταση”, μιμούμενος τις διασημότητες όπως η Lillie Langtry (“Από τότε που χρησιμοποιώ το σαπούνι Pears έχω απορρίψει όλα τα άλλα”), δηλώνοντας: “Πριν δύο χρόνια χρησιμοποίησα το σαπούνι σας, από τότε δεν έχω χρησιμοποιήσει κανένα άλλο” (υπονοώντας ότι δεν είχε πλυθεί καθόλου!)
 

12. Φόρος Ταπετσαρίας (Αγγλία, 1712-1836)

Ο Φόρος Ταπετσαρίας αποτελεί ένα από τα πλέον ιδιόρρυθμα παραδείγματα γεωργιανής φορολογίας στη Βρετανία. Επιβλήθηκε το 1712 ως ειδικός φόρος κατανάλωσης (excise duty) σε διακοσμητικά χαρτιά τοίχου και διήρκεσε 124 χρόνια, έως την κατάργησή του το 1836.

Η επίσημη ονομασία ήταν “Excise Duty on Stained Papers” (“Φόρος επί Βαμμένων Χαρτιών”), με τον όρο “stained paper” να αναφέρεται στις τυπωμένες ή ζωγραφιστές ταπετσαρίες της εποχής. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο φόρος κατέρρευσε τελικά λόγω ενός νόμιμου κενού φοροαποφυγής—της μεθόδου στένσιλ—που επέτρεπε στους πολίτες να αγοράζουν απλό χαρτί και να το διακοσμούν μετά την τοποθέτηση.

Τι φορολογούνταν ακριβώς
Ο φόρος κάλυπτε:
– Τυπωμένη ταπετσαρία (printed wallpaper)
– Βαμμένη/ζωγραφιστή ταπετσαρία (painted wallpaper)
– Ανάγλυφη διακοσμητική ταπετσαρία (embossed paper)

Οι διακοσμητές παρέκαμψαν τον φόρο κρεμώντας απλή ταπετσαρία και κατόπιν ζωγραφίζοντας μοτίβα στους τοίχους με στένσιλ, καθώς για το απλό χαρτί δεν υπήρχε φορολόγηση.

13. Φόρος Εστιών/Τζακιού (Αγγλία/Ιρλανδία, 1662-1689)

Ο φόρος εστιών εισήχθη το 1662 και επιβαλλόταν στον ιδιοκτήτη ή τον ενοικιαστή κάθε σπιτιού για κάθε εστία ή άλλο μέρος για πυρά. Ήταν ουσιαστικά μια εξαμηνιαία χρέωση 1 σελινίου για κάθε φωτιά, εστία και σόμπα (σύνολο 2 σελίνια ετησίως).

Ο φόρος απέφερε πολύ λιγότερα από τον προβλεπόμενο ετήσιο στόχο των 300.000 λιρών —με ανώτατο σημείο τις 216.000 λίρες τη δεκαετία του 1680— και καταργήθηκε στις 25 Απριλίου 1689, αφού ο Γουλιέλμος Γ΄ τον καταδίκασε ως «ιδιαίτερα επαχθή για τον λαό».

Η διοίκηση του φόρου πέρασε από έξι διακριτές φάσεις, καθώς υπήρχε μεγάλη δυσλειτουργία του συστήματος είσπραξης. Αρχικά (1662–1664), τη συλλογή αναλάμβαναν μικροί αστυνομικοί υπάλληλοι μέσω της τοπικής διοίκησης. Το σύστημα απέτυχε λόγω, όπως αναφέρουν διάφορες πηγές λόγω
διαφθοράς και έλλειψης κινήτρων (συμβαίνει και στα καλύτερα κράτη).

Ο αναθεωρητικός νόμος της 17ης Μαΐου 1664 (16 Charles II c.3) μετέφερε την είσπραξη σε επαγγελματίες εισπράκτορες, οι οποίοι διόριζαν υποσυλλέκτες, γνωστούς ως «chimney-men», με εξουσία να εισέρχονται σε σπίτια και να ελέγχουν τον αριθμό των εστιών παρουσία τοπικών αστυνομικών.

Όποιος επικαλούνταν απαλλαγή λόγω φτώχειας έπρεπε να αποδείξει ότι η κατοικία του άξιζε λιγότερο από 20 σελίνια ετήσιο ενοίκιο ή ότι περιείχε κινητά αγαθά αξίας έως 10 λιρών.
Αξιοσημείωτο είναι ότι μετά το 1664, νοικοκυριά με περισσότερες από δύο εστίες
όφειλαν να πληρώνουν ανεξαρτήτως φτώχειας.
Βιομηχανικές εστίες, όπως καμίνια, υψικάμινοι και σφυρηλασίες, απαλλάσσονταν από τον φόρο, όμως οι σιδηρουργικοί φούρνοι και οι φούρνοι αρτοποιών παρέμεναν φορολογητέοι, διάκριση που οδηγούσε σε τραγωδίες.

Ο βασιλιάς Γουλιέλμος Γ΄ ξεκίνησε την κατάργηση με ένα αξιοσημείωτο μήνυμα προς τη Βουλή στις 1 Μαρτίου 1689:

«Η Αυτού Μεγαλειότητα, έχοντας πληροφορηθεί ότι τα έσοδα του φόρου εστιών είναι ιδιαιτέρως επαχθή για τον λαό, είναι διατεθειμένος να συμφωνήσει είτε σε ρύθμισή του είτε στην πλήρη κατάργησή του». Ο νόμος έλαβε βασιλική έγκριση στις 25 Απριλίου 1689.

Στις 31 Ιουλίου 1684, πυρκαγιά στο Churchill του Oxfordshire κατέστρεψε 20 σπίτια και σκότωσε τέσσερα άτομα. Προκλήθηκε από μια αρτοποιό, η οποία, για να αποφύγει τον φόρο καπνοδόχου, είχε ανοίξει τρύπα στον τοίχο ώστε να συνδέσει τον φούρνο της με την καμινάδα του γείτονα — μια θανατηφόρα συνέπεια της ειδικής φορολόγησης των φούρνων αρτοποιών.
 

14. Scutage / Φόρος Δειλίας (Μεσαιωνική Αγγλία)

Ο scutage (από τη λατινική «scutum» = ασπίδα) ήταν μεσαιωνικός φόρος που επέτρεπε στους ιππότες να αποφύγουν τα καθήκοντά τους να πολεμήσουν πληρώνοντας φόρο. Εξελίχθηκε σε έναν γενικό φόρο επί των κτημάτων των ιπποτών μέχρι τον 13ο αιώνα.

Ο βασιλιάς Ιωάννης το αύξησε σε ποσοστό 300% (τρία μάρκα ανά ιπποτικό φέουδο το 1214), και ο υπερβολικός αυτός συντελεστής ήταν ένα από τα πράγματα που συνέβαλαν στη δημιουργία της Magna Carta.

Το Άρθρο 12 της Magna Carta όριζε: «Κανένα scutage ή βοήθεια δεν θα επιβάλλεται στο βασίλειό μας παρά μόνο με την κοινή συμβουλή του βασιλείου μας».

15. Φόρος Κεριών (Αγγλία, 1709-1831)

Η Αγγλία επέβαλε και φόρο στα κεριά το 1709, απαιτώντας από τους ανθρώπους να λάβουν άδεια και να πληρώσουν φόρο για όποια κεριά έφτιαχναν. Ο φόρος ήταν 4 πένες ανά λίβρα για κεριά κεριού (wax candles) και ½ πένα ανά λίβρα για κεριά λίπους (tallow candles).

Οι κατασκευαστές έπρεπε να ενημερώνουν το Excise Office για όλα τα εργαστήρια τήξης, αποθήκες, χαλκούς, καμίνια και καλούπια. Ενώ ο φόρος υπήρχε, πολλές οικογένειες απέφευγαν να τον πληρώσουν δημιουργώντας αναμμένα φώτα από βούρλα που ήταν απαλλαγμένα.

16. Φόρος Κορεσμένων Λιπών (Δανία, 2011-2013)

Ο Fedtafgift επιβλήθηκε τον Οκτώβριο 2011 με συντελεστή 16 DKK ανά κιλό κορεσμένου λίπους σε τρόφιμα που περιέχουν περισσότερο από 2,3% κορεσμένο λίπος.

Καταργήθηκε τον Ιανουάριο 2013 μετά από μόλις 15 μήνες – ο συντομότερος φόρος στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Η κατάργηση προκλήθηκε από: αυξημένες τιμές για τους καταναλωτές, διοικητικά βάρη για τις επιχειρήσεις, απειλή για θέσεις εργασίας και αυξημένες διασυνοριακές αγορές στη Γερμανία και τη Σουηδία.

17. Φόρος Περιουσίας (Σουηδία, 1911-2007)

Ο Förmögenhetsskatt επιβλήθηκε το 1911 με συντελεστές που έφτασαν το 1,5% για περιουσία που υπερβαίνει το 1,5 εκατομμύριο κορόνες (3 εκατομμύρια για έγγαμους).

Καταργήθηκε την 1η Ιανουαρίου 2007 για την τόνωση των επενδύσεων, αφού προκάλεσε έξοδο πλούσιων επιχειρηματιών όπως ο Ingvar Kamprad της IKEA, ο Ruben Rausing της Tetra Pak και ο Fredrik Lundberg. Περίπου 500 δισεκατομμύρια κορόνες ($72 δισ.) σουηδικού κεφαλαίου τοποθετήθηκαν στο εξωτερικό για φορολογικούς λόγους.

18. Φόρος Κεφαλής Κινέζων (Καναδάς, 1885-1923)

Ένας από τους πιο ντροπιαστικούς φόρους στη σύγχρονη ιστορία. Επιβλήθηκε για να περιορίσει την κινεζική μετανάστευση στον Καναδά.

Αντικαταστάθηκε το 1923 από τον Chinese Immigration Act (Νόμο Αποκλεισμού) που απαγόρευσε εντελώς την κινεζική μετανάστευση. Ο Νόμος Αποκλεισμού καταργήθηκε στις 14 Μαΐου 1947.

Ο Πρωθυπουργός Stephen Harper απολογήθηκε επίσημα στις 22 Ιουνίου 2006 και εγκρίθηκαν αποζημιώσεις $20.000 σε επιζώντες πληρωτές.

19. Φόρος Αλλοδαπών Μεταλλωρύχων (Καλιφόρνια, 1850-1851)

Κατά τον Πυρετό του Χρυσού, η Καλιφόρνια επέβαλε $20/μήνα (ισοδύναμο ~$700 σήμερα) σε αλλοδαπούς μεταλλωρύχους. Στόχευε κυρίως Λατινοαμερικανούς και Κινέζους μεταλλωρύχους.
Ο νόμος είχε επίσημη ονομασία “An Act for the better regulation of the Mines and the government of foreign Miners” (Νόμος για την καλύτερη ρύθμιση των Ορυχείων και τη διακυβέρνηση των αλλοδαπών Μεταλλωρύχων) και ήταν γνωστός με το παρατσούκλι “ο άθλιος νόμος των 20 πιάστρων” (the miserable law of 20 piastres).

Καταργήθηκε το 1851 λόγω της οικονομικής ζημίας που προκάλεσε. Επαναθεσπίστηκε το 1852 στα $3/μήνα (αυξήθηκε σε $4/μήνα το 1853).

20. Φόρος Σκύλων (Νορβηγία, 1857-1989)

Η ιστορία του νορβηγικού φόρου σκύλων ξεκινά στα μέσα του 19ου αιώνα, με αφορμή τη φοβία για τη λύσσα(rabies/hundegalskap) και τα προβλήματα από αδέσποτα σκυλιά στις πόλεις.

Η νορβηγική κοινωνία του 19ου αιώνα είχε μια όχι και τόσο καλή γνώμη για τα ζώα:
“Det var en vanlig mening at menneskets beste venn skulle være et nyttedyr og ikke et kosedyr.”
(Ήταν κοινή η άποψη ότι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου έπρεπε να είναι χρήσιμο ζώο, όχι κατοικίδιο για χάδια.)

Φορολογικοί Συντελεστές ανά Περίοδο και Πόλη
 

Κατηγορίες Εξαιρούμενων Σκύλων

Ο νόμος του 1925 προέβλεπε ότι μόνο όσοι είχαν “ιδιαίτερη χρησιμότητα” (særlig nytte) από τον σκύλο μπορούσαν να απαλλαγούν:

Σύστημα Εφαρμογής του τέλους ήταν τα Μεταλλικά Σήματα (Hundeskattmerker) (βλ. εικόνα ως άνω)

Κάθε σκύλος έπρεπε να φέρει μεταλλικό σήμα στο κολάρο με:
-Όνομα δήμου
-Έτος
-Αριθμό μητρώου
-Στοιχεία ιδιοκτήτη

Κυρώσεις για μη συμμόρφωση:
-Πρόστιμο στον ιδιοκτήτη
-Σκύλος χωρίς σήμα μπορούσε να πωληθεί ή θανατωθεί αν ο ιδιοκτήτης δεν εμφανιζόταν.
 

21. Ο Φόρος Αγαμίας της Φασιστικής Ιταλίας

Ο φόρος εφαρμοζόταν σε άγαμους άνδρες ηλικίας 25-65 ετών, με κλιμακωτούς συντελεστές ανά ηλικία:
• 25-35 ετών: 70 λιρέτες
• 35-50 ετών: 100 λιρέτες
• 50-65 ετών: 50 λιρέτες
Όλα τα έσοδα χρηματοδοτούσαν την Opera Nazionale Maternità e Infanzia (Εθνικός Οργανισμός Μητρότητας και Παιδικής Ηλικίας). Εξαιρούνταν οι ιερείς που είχαν δώσει όρκους, οι σοβαρά ανάπηροι βετεράνοι πολέμου και όσοι απαγορευόταν νομικά να παντρευτούν.
Το Ιταλικό Υπουργείο Οικονομικών (finanze.gov.it) επιβεβαιώνει τις παραπάνω λεπτομέρειες στα ιστορικά του αρχεία.

Η Victoria de Grazia στο “How Fascism Ruled Women: Italy, 1922-1945” (University of California Press, 1992) αναφέρει πώς το καθεστώς «φορολογούσε τους άγαμους άνδρες για να πληρώσει προγράμματα παιδικής πρόνοιας».

Ο Λόγος του Μουσολίνι
Ο ίδιος ο Μουσολίνι εξήγησε τον σκοπό του φόρου στον Λόγο της Αναλήψεως την 26η Μαΐου του 1927: «Ho approfittato di questa tassa per dare una frustata demografica alla Nazione» (Χρησιμοποίησα αυτόν τον φόρο για να δώσω ένα δημογραφικό μαστίγωμα στο Έθνος).
Η πολιτική απέτυχε, το ποσοστό γεννήσεων της Ιταλίας μειώθηκε από 27,5 ανά χίλιους το 1926 σε 22,9 ανά χίλιους μέχρι το 1937.
Ο φόρος καταργήθηκε στις 27 Ιουλίου 1943 από την κυβέρνηση Μπαντόλιο, δύο ημέρες μετά τη σύλληψη του Μουσολίνι, όπως τεκμηριώνεται στα Verbali del Consiglio dei ministri.
 

22. Αγγλικός Φόρος Αγάμων 1695

Ο πρώτος «φόρος αγάμων» της Αγγλίας θεσπίστηκε το 1694 για τη χρηματοδότηση του Εννεαετούς Πολέμου κατά της Γαλλίας, φορολογώντας γεννήσεις, γάμους, ταφές, άγαμους άνδρες άνω των 25 ετών και άτεκνους χήρους.

Ο νόμος ίσχυσε από την 1η Μαΐου 1695 έως την 1η Αυγούστου 1706, οπότε καταργήθηκε λόγω αποτυχίας επίτευξης των προσδοκώμενων εσόδων.
Η επίσημη παραπομπή του νόμου είναι 6 & 7 Will. & Mar. c. 6 (Κεφάλαιο VI, Rot. Parl. pt. 7), με πλήρη τίτλο: «An Act for granting to his Majesty certaine rates and duties upon Marriages Births and Burials and upon Batchelors and Widowers for the terme of Five yeares for carrying on the Warr against France with Vigour.» (Νόμος για τη χορήγηση στην Αυτού Μεγαλειότητα ορισμένων συντελεστών και τελών επί Γάμων, Γεννήσεων και Ταφών και επί Αγάμων και Χήρων για περίοδο Πέντε ετών για τη διεξαγωγή του Πολέμου κατά της Γαλλίας με Σθένος.)

Βασικοί συντελεστές για απλούς πολίτες :
Για Ταφές 4 σελίνια, για Γεννήσεις 2 σελίνια, για Γάμους 2 σελίνια και 6 πένες.
Άγαμοι άνω των 25 ετών πλήρωναν  1 σελίνι ετησίως
Άτεκνοι χήροι πλήρωναν 1 σελίνι ετησίως

Κλιμακωτές προσαυξήσεις για ευγενείς
Ο νόμος επέβαλε σημαντικά υψηλότερους συντελεστές στην αριστοκρατία.
Οι Δούκες πλήρωναν 50 λίρες κατά τον γάμο και 12 λίρες 10 σελίνια ετησίως ως άγαμοι,  οι Κόμητες πλήρωναν 30 λίρες κατά τον γάμο και 7 λίρες 10 σελίνια ετησίως, οι Ευγενείς (Gentlemen) πλήρωναν 1 λίρα κατά τον γάμο και 6 σελίνια ετησίως.
Όποιος είχε κινητή περιουσία άνω των 600 λιρών ή ετήσιο εισόδημα από ακίνητα 50+ λίρες πλήρωνε τον αυξημένο συντελεστή ευγενών.

Απαλλαγές
Τα πρόσωπα που λάμβαναν ελεημοσύνη (άποροι) απαλλάσσονταν από όλους τους φόρους εκτός από το τέλος ταφής, το οποίο πλήρωναν οι επίτροποι της ενορίας. Οι καθηγητές και φοιτητές της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ που υποχρεούνταν από τους κανονισμούς του κολεγίου να παραμείνουν άγαμοι απαλλάσσονταν επίσης από τον φόρο αγάμων.

Ο φόρος απέτυχε φυσικά…
Ο πολιτικός αριθμητικός Gregory King εκτίμησε την ετήσια απόδοση περίπου στις 81.050 λίρες, αλλά τα πραγματικά έσοδα τον Σεπτέμβριο του 1696 ήταν μόνο 50.000 λίρες ετησίως. 
Ένας Άγγλος σύγχρονος επικριτής, ο Charles Davenant τον αποκάλεσε «Fine upon the Marriage-Bed» (Πρόστιμο επί της Συζυγικής Κλίνης) και «grievous Burthen upon the poorer Sort» (επαχθές Βάρος επί των φτωχότερων).
 

23. Φόρος ατεκνίας στη Ρωσία – Ο φόρος επί αγάμων μεμονωμένων και άτεκνων πολιτών της ΕΣΣΔ (Налог на холостяков, одиноких и бездетных граждан СССР)

Ο φόρος αυτός αποτέλεσε ένα από τα μακροβιότερα δημογραφικά φορολογικά μέτρα της ιστορίας της Ρωσίας (ΕΣΣΔ) και διήρκεσε πάνω από 50 χρόνια. Θεσπίστηκε στις 21 Νοεμβρίου 1941 με διάταγμα του Προεδρείου του Ανώτατου Σοβιέτ και καταργήθηκε οριστικά την 1η Ιανουαρίου 1992.
Συντελεστές
Η αρχική δομή του 1941 προέβλεπε συντελεστή 5% επί του εισοδήματος. Με το διάταγμα της 8ης Ιουλίου 1944 ο συντελεστής αυξήθηκε σε 6%

Πρόσθετος φόρος για ολιγομελείς οικογένειες:
Με 1 παιδί: 1% του εισοδήματος
Με 2 παιδιά: 0,5% του εισοδήματος
Με 3+ παιδιά: Πλήρης απαλλαγή

Ηλικιακά όρια και φύλο
Το διάταγμα εφάρμοζε ασύμμετρη μεταχείριση μεταξύ των δύο φύλων. Οι άνδρες φορολογούνταν ανεξαρτήτως οικογενειακής κατάστασης, ενώ οι γυναίκες μόνο εφόσον ήταν έγγαμες.
Αυτή η ανισότητα οδήγησε τον φόρο να αποκτήσει στη λαϊκή γλώσσα το παρατσούκλι «налог на яйца» (φόρος επί όρχεων), λόγω της δυσανάλογης επιβάρυνσης των ανδρών.

Ιατρικές εξαιρέσεις
-Πολίτες ιατρικώς ανίκανοι να τεκνοποιήσουν απαλλάσσονταν (λογικό ακούγεται).

Η σταδιακή κατάργηση ξεκίνησε με τον Νόμο № 1445-I της 23ης Απριλίου 1990. Η οριστική κατάργηση επήλθε με την Απόφαση № 1999-1 του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΦΣΔ της 7ης Δεκεμβρίου 1991

24. Ο Φόρος Αγάμων του Μιζούρι (1820-1822)

Το 1820, το Μιζούρι έγινε η πρώτη αμερικανική πολιτεία που επέβαλε επίσημα φόρο στους εργένηδες ένα ετήσιο τέλος 1 δολαρίου σε άγαμους άνδρες ηλικίας 21-50 ετών. Ο νόμος ψηφίστηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1820 στο πλαίσιο του Revenue Act of 1820 και καταργήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1822, αφού είχε εφαρμοστεί μόνο για ένα φορολογικό έτος (1821).
Η κατάργηση αντικατέστησε τον φόρο αγάμων με έναν γενικό φόρο κεφαλής 50 σεντς για όλους τους άνδρες 21-65 ετών.

Διατάξεις του νόμου και οικονομικές επιπτώσεις
Ο Revenue Act of 1820 καθόριζε τις ακόλουθες προϋποθέσεις για τον φόρο αγάμων:
– Ποσό φόρου: 1 δολάριο ετησίως
– Υποκείμενοι: Άγαμοι άνδρες ηλικίας 21-50 ετών
– Αξία σε σημερινά χρήματα: Περίπου 23 δολάρια (2021)

Στην κομητεία Boone, 94 άνδρες κατέβαλαν τον φόρο αγάμων το 1821, από σύνολο 535 φορολογούμενων κατοίκων, ποσοστό περίπου 17,5%. Τα μετρητά ήταν σπάνιο αγαθό στο Μιζούρι του 1821, καθιστώντας το επιπλέον δολάριο σημαντική οικονομική επιβάρυνση.

Η εφαρμογή του φόρου προκάλεσε αντιδράσεις, συχνά με σατιρική χροιά. Η σημαντικότερη τεκμηριωμένη κριτική προέρχεται από την εφημερίδα Missouri Intelligencer της 4ης Ιουνίου 1821, όπου κάποιος υπογράφων ως «A Bachelor of Franklin» (Ένας Εργένης του Franklin) έγραψε:
«Ο νόμος που ψήφισε η τελευταία νομοθετική μας συνέλευση, φορολογώντας μέρος των κατοίκων χωρίς άλλο λόγο από το ότι δεν είναι παντρεμένοι, και εξαιρώντας από αυτόν όσους είναι, αποτελεί κατά τη γνώμη μου αντισυνταγματικό, ανέφικτο πολιτικά, μεροληπτικό, καταπιεστικό και την τελειότητα της νομοθετικής παραλογίας.»
 

25. Ρωμαϊκός Φόρος Ούρων (Vectigal Urinae)

Ο Σουητώνιος, De Vita Caesarum (Divus Vespasianus 23.3) τεκμηριώνει άμεσα τον φόρο και τη διάσημη ανταλλαγή με τον Τίτο. Το λατινικό κείμενο καταγράφει την απάντηση του Βεσπασιανού «Atqui e lotio est» (Κι όμως προέρχεται από ούρα), που εξελίχθηκε στη φράση «Pecunia non olet» (το χρήμα δεν μυρίζει). Ο Κάσσιος Δίων (Ρωμαϊκή Ιστορία 66.14.5) παρέχει επιβεβαιωτική μαρτυρία.

Ο φόρος αυτός από σύγχρονες πηγές αναφέρεται στον Νέρωνα στην πραγματικότητα όμως όλες οι καταγεγραμμένες ιστορικές αναφορές  αποδίδουν αυτόν τον φόρο οριστικά μόνο στον Βεσπασιανό (περίπου 70 μ.Χ.).

Λατινικό κείμενο:
“Reprehendenti filio Tito, quod etiam urinae vectigal commentus esset, pecuniam ex prima pensione admovit ad nares, sciscitans num odore offenderetur; et illo negante: ‘Atqui,’ inquit, ‘e lotio est.'”
Μετάφραση: “Όταν ο γιος του Τίτος τον επέκρινε που επινόησε φόρο ακόμη και επί των ούρων, έφερε κάτω από τη μύτη του χρήματα από την πρώτη είσπραξη, ρωτώντας αν προσβαλλόταν από τη μυρωδιά· και όταν εκείνος αρνήθηκε, είπε: ‘Κι όμως, προέρχεται από ούρα.'”

Ο Δρ. Miko Flohr του Πανεπιστημίου του Leiden, στο The World of the Fullo (Oxford University Press, 2013) επισημαίνει ότι «η χρήση ανθρώπινων ούρων έχει υπερεκτιμηθεί από τους μελετητές του 20ού αιώνα»-η γη γναφέων (creta fullonia) χρησιμοποιούνταν πιθανώς συχνότερα από ό,τι πιστευόταν προηγουμένως.

Το Κναφείο του Στεφάνου στην Πομπηία (ανασκαφές 1912-1914) διατηρεί το πληρέστερο ρωμαϊκό πλυντήριο με δοχεία επεξεργασίας ούρων και θαλάμους γναφείας με λεκάνες για το μούσκεμα υφασμάτων.