Η γοητεία των pop up εμπειριών αγγίζει κορυφές
Μετά την πανδημία καθώς ο τρόπος που ταξιδεύουμε αναδιαμορφώθηκε χρίζοντας τις ιδιαίτερες, σε άπταιστα ελληνικά, once in a lifetime εμπειρίες ως πρωταθλητές, αντίστοιχα concepts βρίθουν. Αρκεί να σας θυμίσουμε για παράδειγμα τα “ν-ομαδικά” γεύματα του Outstanding in the Field που διοργανώνονται σε ένα διαφορετικό μέρος του κόσμου κάθε φορά όπου και στήνεται ένα πελώριο τραπέζι.
Στο τραπέζι χωρίς τοίχους κυριαρχεί το άκουσμα των ιστοριών των ανθρώπων και των μικρών παραγωγών της εκάστοτε περιοχής που συντελούν με τη δουλειά τους στο κάθε γεύμα.
Ενώ σε μια αντίστοιχη ελληνική εκδοχή ανήκουν και τα τραπέζια του λεγόμενου “Pullman”, του κινητού supper club που στρώνει τραπέζια δίπλα στη θάλασσα των ελληνικών νησιών, σε βιομηχανικούς χώρους πόλεων ή σε σπίτια, φέρνοντας κοντά κάθε φορά αγνώστους που μοιράζονται ένα γεύμα, μια κοινή εμπειρία.
Σε μια πιο χειμωνιάτικη, πρόσφατη εκδοχή, η Detour Discoteque ταξίδεψε όπως κάθε χρονιά, σε ένα αναπάντεχο μέρος και αυτή τη φορά πιο χιονισμένο από ποτέ. Επιλέγοντας την Ελβετία στήθηκε σε μια χιονισμένη κορυφή των Άλπεων και το σκηνικό έμοιαζε κυριολεκτικά βγαλμένο από ταινία του Wes Anderson και του Paolo Sorrentino, ταυτόχρονα.
Detour για χορευτικές φιγούρες στις πιο χιονισμένες βουνοπλαγιές
Οι εικόνες το μαρτυρούν. Η Detour Discoteque έχει βαλθεί να αποκεντρώσει, έστω και για μια, αναμφίβολα μοναδική για τους παρευρισκόμενους νύχτα, τους ανθρώπους από τους εύκολους, δημοφιλείς προορισμούς.
Εκείνους στους οποίους φτάνουμε με ένα αεροπλάνο ή με ένα τρένο και συνεχίζουμε να κατευθυνόμαστε σχεδόν μηχανικά ανάμεσα σε αξιοθέατα, μουσεία, εστιατόρια και μπαρ. Με gps και λίστες carbon βγαλμένες από μιντιακά άρθρα και social media content.
Για να φτάσουν οι παρευρισκόμενοι στη συγκεκριμένη εφήμερη ντίσκο και το χωριό Mürren δεν χρειάστηκε απλά να μπουν στο αεροπλάνο με προορισμό την Ζυρίχη αλλά να πάρουν δύο φορές το τρένο, να συνεχίσουν με αυτοκίνητο και να ανέβουν σε δύο διαφορετικά τελεφερίκ.
Και τι να ναι αυτό που τελικά αποζημιώνει τους χορευταράδες, γλεντζέδες ταξιδευτές για αυτή την περίπλοκη διαδρομή; Εν μέρει σίγουρα η μουσική που είναι η προφανής απάντηση ή και η ευκαιρία για χορό αλλά πολύ περισσότερο οι αόρατες συνδέσεις που θα δημιουργήσουν με το τοπίο. Ένα βράδυ είναι αρκετό. Μέσα σε μια νύχτα μια έξοδος μετατρέπεται σε εμπειρία, σε ένα μέρος και παράλληλα σε μια χαρούμενη συνθήκη που καταγράφεται στις εμπειρίες ζωής.
Από την απομάκρυνση από τα αστικά κέντρα ως το πέρασμα στην κυριαρχία της ήρεμης ζωντάνιας της φύσης, απέχουν κυριολεκτικά και μεταφορικά χιλιόμετρα. Το συναίσθημα του να τα προλάβουμε όλα, να βρεθούμε, να δούμε, να δοκιμάσουμε όσα περισσότερα μπορούμε, δίνει πια τη θέση του σε περισσότερα μέσα μεταφοράς ναι μεν αλλά και σε μεμονωμένες βαθύτερες ή εντονότερες εμπειρίες.
Η απόκοσμη ομορφιά των απομακρυσμένων σημείων εντείνει τη σύνδεση μας όχι μόνο με ένα κάποιο ανεπανάληπτο τοπίο της φύσης αλλά και με την δική μας φύση και τις χαμένες ευκαιρίες για ξεγνοιασιά, ηρεμία, απομάκρυνση τον καταιγισμό κατακερματισμένων εικόνων και προσήλωση στην εμπειρία του εδώ και τώρα.
Μια pop-up disco που καταφέρνει να φέρνει την χαρά, τον έρωτα και τις ντισκόμπαλες σε μέρη σαν και αυτά, να παντρεύει το 70, τους “ρυθμούς” του και, το apre ski ντύσιμο με εκείνο, αυτής της περασμένης δεκαετίας, με μπότες, γκλίτερ, ολόσωμες φόρμες και ένα σαφώς εμβληματικό σκηνικό για μουσική εκδήλωση και parties γεμάτα ορειβάτες, ποδηλάτες, σκιέρ και πεζοπόρους, καλεί τους ανθρώπους να επαναδιαπραγματευθούν τα πλαίσια των εμπειριών τους.
Αποτέλεσμα μια εικόνα σχεδόν φουτουριστική που θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί με AI αλλά που στην ουσία έχει δημιουργηθεί ακριβώς με το αντίθετο. Για να καταφέρει να μας απομακρύνει από κάθε είδους ανάγκη για την παρουσία μας μπροστά σε οθόνες, να μας ταξιδέψει σε ιδιαίτερα μέρη και συνθήκες που το ξεπερνούν κατά πολύ.