Μια αίθουσα ανάρρωσης γεμάτη με νοσοκόμες, καλή αισθητική και φάρμακα που καταπίνονται με σαμπάνια και πούρα. Βαλίτσες για μακρινά ταξίδια που μοιάζουν με καλάθια για πικ νικ, μια πίπα διακοσμημένη με ημιπολύτιμους λίθους που καπνίζει μια νεαρή καλόγρια ντυμένη στα λευκά και πολλαπλά κουτιά για παπούτσια στη σειρά που κρύβουν τις συνέχειες της κινηματογραφικής πλοκής.
Ας μη γελιόμαστε. Είναι οι μέρες οι τόσο ζέστες και ηλιόλουστες και τόσο δροσερές το απομεσήμερο που πολύ απλά κραυγάζουν δύο λέξεις: θερινό σινεμά!
Αλλά και έτσι να μην ήταν μάλλον θα ήταν αρκετή η ύπαρξη της νέας ταινίας του Wes Anderson “The Phoenician Scheme” (Το Φοινικικό Σχέδιο) για να μας ξεκουνήσει ως το αγαπημένο μας σινεμά, την καρέκλα του σκηνοθέτη, με το μυρωδάτο ποπ κορν και το – με την επίσης έντονη μυρωδιά- αντικουνουπικό σε σπρέι ανά χείρας.
Μια κωμωδία με μεγάλο καστ, συμπεριλαμβανομένων των Benicio Del Toro, Scarlett Johansson, Michael Cera και Tom Hanks αλλά κυρίως μια ταινία που σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιά είναι ακριβώς αυτή η δύναμη ή δυναμική που μετατρέπει τις ταινίες του Wes Anderson σε κινηματογραφικό μαγνήτη επί της μεγάλης οθόνης.
Η κινηματογραφική μακέτα και η παραδοξότητα των αντικειμένων
Και αν πολλοί τείνουμε να χαρακτηρίζουμε αυτό το κάτι των ταινιών του ως το “σύμπαν” του Wes Anderson, με κάθε ταινία του αποδεικνύεται ότι πρόκειται για κάτι μεγαλύτερο από αυτό. Για μια δύναμη που μπορεί να ενσωματώνει, να αναδιαμορφώνει, να καταστρέφει και να επαναδημιουργεί κινηματογραφικά σύμπαντα. Μια αρχιτεκτονική δομή που αποδομεί την κινηματογραφική της υπόσταση για να παίξει, κυριολεκτικά, με τους δικούς της κανόνες, μέχρι να τους υποδαυλίσει και αυτούς.
Ίσως αρκεί να πούμε ότι η μόνη αλήθεια στις ταινίες του Wes Anderson είναι η αλήθεια των αντικειμένων του. Η πολυπλοκότητα των επιμέρους ιστοριών που πλέκονται μεταξύ τους σε ένα γενικότερο πλαίσιο, την ίδια την ταινία, απλοποιείται στην ύπαρξη αντικειμένων σε πρώτο πλάνο. Πιο πρώτο και από τους ίδιους τους χαρακτήρες που μοιάζουν σχεδόν ανέκφραστοι, σαν ανθρωποειδή ακόμα και όταν θυμώνουν ή φωνάζουν και σαν χαρακτήρες από κόμικς που δίνουν χώρο στα χρώματα, τη φαντασία αλλά και σε αυτό που δημιουργεί ο Wes Anderson. Μια καλοστημένη και άψογα τοποθετημένη σε κάθε της λεπτομέρεια κινηματογραφική μακέτα.
Χωρίς καμία πρόθεση για συνέπεια στους χρόνους, τη σύσταση, το ματσάρισμα των αντικειμένων και των ρακόρ, η δυναμική στις ταινίες του ξεπερνά σκοπίμως τον αφηγηματικό ρεαλισμό δημιουργώντας ένα ξεχωριστό στυλ, γεμάτο με αντικείμενα που ξεχωρίζουν θολώνοντας όλο και περισσότερο τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και καλοσχεδιασμένης μυθοπλασίας.
Μια πραγματικότητα που φαίνεται να σχεδιάζεται σχολαστικά στο στούντιο με τοπία που απεικονίζονται ως μινιατούρες και με κάθε στοιχείο και αντικείμενο να έχει προσεκτικά επιλεγεί και τοποθετεί αντί να μοιάζει σαν να «βρισκόταν» πάντα εκεί. Από τα αυθεντικά κειμήλια μέχρι τα εμφανώς πρόσφατα σχεδιασμένα αντικείμενα αλλά και τα αντικείμενα που δεν έχουν καμία συνέπεια με την πραγματικότητα όπως ένας φορητός ανιχνευτής ψεύδους ή μια χειροκίνητη αντλία μετάγγισης αίματος.
Τα αντικείμενα και τα κοστούμια είναι εκείνα που μας μεταφέρουν περισσότερες πληροφορίες για τους χαρακτήρες και τον κόσμο τους σε σχέση με τους διαλόγους ή την πλοκή. Υπονομεύοντας τους κινηματογραφικούς κανόνες σε αντίθεση με τον τυπικό κινηματογράφο όπου τα αντικείμενα προσδίδουν αξιοπιστία, εδώ μας απομακρύνουν σκοπίμως από την πραγματικότητα, τονίζοντας τον τόσο θαρραλέα και μαγνητικά φτιαχτό ή καλύτερα αναδημιουργημένο κόσμο του Wes Anderson.