Βασική αιτία, εκτιμώ, είναι η αδυναμία να σταθούν με σοβαρές αντιστάσεις απέναντι στις “προκλήσεις” ενός περιβάλλοντος αγοράς που ψάχνει τα ταλέντα με την απλοϊκή ερμηνεία του φθηνού και διαχειρίσιμου εργαλείου και όχι με το κριτήριο της ενδιαφέρουσας και πιο σύνθετης προσωπικότητας, αφού “μπορεί να βρεθεί και απέναντι”.
Σε αυτό το περιβάλλον, που κατακλύζεται και από τις επικοινωνιακές προβολές επιχειρηματικών “ονείρων” νομικών και φυσικών προσώπων στην πλατιά στάθμη του διαδικτυακού συστήματος -πιο κάτω υπάρχει και απόπατος- τα νέα στελέχη βρίσκουν χώρο ψευδαισθήσεων για να “αναπτυχθούν” χωρίς να κερδίζουν χρόνο σοφίας, μεγαλώνοντας μεν ηλικιακά αλλά όχι πνευματικά.
Κάνω αυτή την παρατήρηση αναφορικά με τις πληκτικά επαναλαμβανόμενες, στερεότυπες ευχές προβολής επιχειρήσεων και προσώπων στην αλλαγή του Χρόνου που, σε σχέση με την πραγματικότητα και τη μακρο-βιωσιμότητα, δεν αλλάζουν τίποτα στη ροή του και σε ό,τι αυτός φέρνει.
“Χρόνος παις εστί πεσσεύων” (Ηράκλειτος), αλλά για την εικόνα της επικοινωνίας του επιχειρηματικού κόσμου, επιμένουν οι ευχές να προσκαλούν τα στελέχη τους σε μια ετησίως ανανεούμενη “ανατολή”, σε ένα deja vu. Ποιοί είναι οι νέοι, ανήσυχοι και δημιουργικοί άνθρωποι που θέλουν να βλέπουν ως ελκυστικό προορισμό νέας χρονιάς ή πιο οραματικά “νέας εποχής” μια τέτοια επανάληψη;
Παράλληλη εικόνα υποδοχής του νέου έτους γεμάτη “προσδοκίες” στο πιο κάτω; Ναι, αυτή μιας αυτάρεσκα παρουσιαζόμενης σε selfie κυρίας που θέλει να γίνει “fit” και ανεβαίνει σε διάδρομο δωματίου. Ψευτοτρέχει, αλλά όλο στο ίδιο σημείο βρίσκεται – και στο δωμάτιο και σε ευεξία. Και απογοητευμένη, το γυρίζει σε σπάταλο shopping therapy, σε botox και τραβήγματα για να βγαίνει τουλάχιστον καλά στις selfies (στο μπάνιο, στο ασανσέρ, στα ψώνια, στο αυτοκίνητο) που ανεβάζει συνεχώς… Ή ομοίως -για να μην με παρεξηγήσουν οι κυρίες για το παράδειγμα- ενός αναλόγου νάρκισσου που κάνει φέτες τη φαιά ουσία μας μοιραζόμενος την αγωνία του για τους κοιλιακούς του σε όψεις ανφας και προφιλ ορατών “επιτευγμάτων”.
Ανάμεσα στη σύγχρονη αισθητική της πλουραλιστικής ενημέρωσης και την επίθεση αγάπης και ευχών που υφίσταται κάποιος μπαίνοντας σε έναν ιστότοπο, πρώτη του χρόνου στην άνευ ουσιαστικής σημασίας ημερολογιακή μετάβαση, ίσως βρεθεί μπροστά και στην είδηση της εμπρηστικής αλλαγής της χρονιάς: “η τάδε βάζει φωτιά στον κυβερνοχώρο υποδεχόμενη το 2024 μόνο με τα εσώρουχα” ή προβάλλοντας σε πρώτο πλάνο την “οπίσθια κίνηση”. Η ίδια η αλλαγή είναι μπίζνα, όταν “βάζει φωτιά”. Μαζί με απολογισμούς, βραβεία και στόχους ξαναζεσταμένους από τα περυσινά ανεκπλήρωτα και διαγεγραμμένα. Μαζί και με προβλέψεις για τα ζώδια.
Μετασχηματισμοί και υποσχέσεις, δημιουργικές λογιστικές και κερδοφορίες, επιτεύγματα και βιώσιμη ανάπτυξη, lifting και χαριεντιζόμενοι celebrities, συνταγές και ελιξίρια για “Καλή Χρονιά”, ενδιαμέσως κενή ηθικολογία και ανούσια συναισθηματολογία, τί μαγειρεύεται στην οικονομία και τί στην κουζίνα, ποιοί πέθαναν, ποιοί χώρισαν, ποιοί τάφτιαξαν. Παραπλεύρως, να χαλάει ο κόσμος ως γεγονός για άλλους και όχι για τον κάθε άνθρωπο τον κλεισμένο στο κουκούλι του Εγώ ή της μοναξιάς του.
Καθημερινή περιέργεια – αγωνία – πάθος – όραμα και βίωμα; Μόνον ονείρωξη και hangover στο ξημέρωμα της “αλλαγής” του Χρόνου ή οποιασδήποτε άλλης αλλαγής; Πρέπει να μπορεί κάποιος να διακρίνει… Τα οιστρογόνα, πάντως, διατίθενται αφειδώς, ενώ για τη ζωή η ίδια η περιπέτεια συνιστά απόδειξη.