Εισαγωγή
Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι για τον επαγγελματικό μας κλάδο. Κάνοντας μια ακόμη προσπάθεια αυτοκριτικής, θα λεγα πως εδώ και χρόνια εθελοτυφλούμε μπροστά στα μείζονα, ενώ φτάσαμε να διχαζόμαστε ακόμη και για τα ήσσονα. Με όλα όσα βιώνουμε, ο κλάδος μας θα πρεπε να βρυχάται όμως, ας μου επιτραπεί η λέξη, όσο κι αν πονάει αυτό, νομίζω πως απλά βελάζει. Δεν μηδενίζω τις προσπάθειες των λίγων, απλώς καταθέτω τη δική μου διαπίστωση —με έντονο το στοιχείο της αυτοκριτικής— που αφορά στην πλειοψηφία και που προκύπτει ως συμπέρασμα μέσα από μια πορεία 25 ετών στον χώρο. Έχω πάντοτε στο μυαλό μου μια φράση που είχε πει κάποτε η αξέχαστη Τζένη Καρέζη, «Η ζωή είναι σκηνή χωρίς πρόβα. Αν δεν τα δώσεις όλα τώρα, δεν θα έχεις δεύτερη ευκαιρία». Οφείλουμε λοιπόν να τα δώσουμε όλα (να τα δίνουμε όλα κάθε φορά) τόσο για να βελτιώσουμε το παρόν, κυρίως όμως για να αφήσουμε κάτι καλύτερο στους νέους που έρχονται γεμάτοι με όρεξη και φορτωμένοι με όνειρα. Αξίζουμε ως κλάδος το σεβασμό όλων κι αυτό πρέπει επιτέλους να το καταλάβουμε. Πέρα όμως από όλα αυτά, στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που ζούμε, της αποξένωσης, αλλά και των «έξυπνων» κινητών που λειτούργησαν ως δούρειος ίππος ώστε να εισέλθει η τεχνητή νοημοσύνη στην καθημερινότητά μας, πρέπει να τονίσω πως ολοένα και περισσότερο αποστραγγίζεται η ουσία της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης. Κι αυτό έχει αντίκτυπο, εκτός των άλλων και στα επαγγελματικά μας δρώμενα.
Το μέλλον του επαγγέλματος είναι το ζητούμενο γι’ αυτό άλλωστε κάνουμε πράξη κάτι που είχαμε οραματιστεί από χρόνια. Με αφορμή την ημερίδα στις 10 Νοέμβρη (δείτε παρακάτω) ευελπιστούμε να γίνουν τα πρώτα βήματα για την επόμενη ημέρα του λογιστή, την κατοχύρωση του επαγγέλματός μας και την ανάδειξη του ρόλου του στην οικονομία και στην κοινωνία γενικότερα. Κόντρα στην αποστράγγιση της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, με δια ζώσης ημερίδες σαν και την ως άνω —και όχι μόνο—, με ανταλλαγή απόψεων, με καταγραφή προτάσεων και λύσεων, ας κλείσουμε την τελευταία σελίδα του βιβλίου της μέχρι τώρα επαγγελματικής μας ζωής κι ας ξεκινήσουμε, ομοθυμαδόν γράφοντας ξανά από την αρχή τη «Βίβλο» του λογιστή, με όραμα και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Για να μην μείνει κανείς έξω από το τρένο, για να μην κλείσει κανένα λογιστικό γραφείο.